-Ja też, nie zapominaj o tym-Yuyuko uśmiechnęła się do Saito. Wyciągnęła wachlarz
-Zresztą, jakby to wyglądało gdybym to tak zostawiła? Nie mówię o tym by z nią walczyć... ale sądzę, że przydałby Ci się odpoczynek. Dość już dzisiaj miałeś nerwów... popołudniowa drzemka dobrze Ci zrobi

(I teraz... timeskip do jutra czy do momentu w którym Youmu będzie zdolna do rozmowy, hm?)

~ok desu

Zatem przez następny tydzień Saito służył sam swojej pani. Pielęgnował ogród, szykował posiłki, zabawiał rozmową, i do tego jeszcze latał do Youmu do Eientei. Zarobiony był strasznie, ponadto drążyło go poczucie winy i smutek, ponieważ jego przyjaciółka dochodziła do zdrowia dość... powoli. Nawet ksieżniczka Saigyouji ją odwiedziła z dwa razy. A przynajmniej tak mu się zdawało.
W końcu jednak udało jej się wyzdrowieć na tyle, że dr Yagokoro uznała, że można ją zwolnić do domu. Oczywiście odebrał ja Saito.
Jednak jakoś przez całą drogę nic nie mówiła. Na próby nawiązania rozmowy ze strony chłopaka odpowiadała półzdaniami, chociaż za prezent podziękowała. Nawet podziękowała jakoś tak... Wyglądała poważnie jak diabli... aż tu w końcu doszli do bramy.

- Jesteśmy... Twój pokój jest przygotowany. Zaraz będziesz mogła odpocząć, a ja się wszystkim zajmę. *Uśmiechnął się do niej*
- Nie przejmuj się niczym

-Dość się naodpoczywałam-Stwierdziła i poszła do środka... a Saito poszedł za nią. Martwił się o nią, więc... a było popołudnie. Pora obiadowa. Lecz zamiast do kuchni skierowała się do jadalni (Która to, swoją droga, nie różniła się zbytnio od innych pokoi poza dość dużym stołem. Co z tego, że teoretycznie to "osobista" jadalnia lady Yuyuko).
-Oh, witaj. Jak się czujesz?-Zapytała księżniczka, ogrodniczka jednak tylko wskazała Saito miejsce obok Yuyuko. Ona sama natomiast znalazła się na kolanach, i pochyliła nisko głowę.
-Bardzo przepraszam za moją niesubordynację i lekkomyślność, to się nie powtórzy!

*Saito nie zamierzał wyrywać cie przed Panią Yuyuko więc nic nie powiedział*

To było do przewidze... chwilę, nie uśmiecha się. Prawdę powiedziawszy jest zirytowana.
-W porządku. Tylko następnym razem zostaw Saito jakieś przepisy. Wiesz doskonale jak jestem rozpieszczona przez twoje obiady!
-Tak, oczywiście...-Youmu lekko podniosła głowę
-Najlepiej już teraz... albo nie, chwilę. Zaraz po tym, jak przygotujesz obiad
-Zaraz się tym zajmę...-Albinoska podniosła się, ukłoniła, i pędem poszła do kuchni. Yuyuko natomiast momentalnie się rozchmurzyła.
-Haha, nie obraź się, czasami lubię tak robić... masz się nią dzisiaj dobrze zająć. Pewnie ciągle się obwinia

*Saito zaczął wstawać* - W takim razie idę jej pomóc! *Powiedział, po czym wstał i pobiegł do kuchni*

Ruszył tam z kopyta. Youmu postanowiła najwyraźniej, że z tego co znalazła zrobi kurczaka... a nawet dwa, zapewne jeden dla nich,a  drugi dla Lady Yuyuko.
-Eh? Chcesz mi pomóc?-Zapytała zaskoczona-Jak uważasz... obierzesz i umyjesz naczynia?-Zapytała, co w sumie wymagało trochę wysiłku w m. in. przyniesieniu wody ze studni. Cześć z tego wrzuciła do garnka z sosem grzybowym, a cześć poszła na surówkę... i gotowe.
-Lady Yuyuko, obiad!!
-Oh, już? Szybko wam poszło!-Stwierdziła... i zasiedli do jedzenia. Wyszło... cóż, pysznie.

- Dobrze że wszystko jest po staremu *Powiedział, następnie kontynuował konsumpcję*
- Pyszne. jednak nie ma to jak kuchnia Youmu

-Cieszę się, że smakuje-I chyba faktycznie wszystko wracało powoli do normy. Chociaż jeszcze tu i ówdzie u Youmu było widać śladu po pnączach.
-Pyszne... to ja chyba pójdę się położyć... więc jeśli byście mogli...-Zakomunikowała Yuyuko po skończonym posiłku z obu stron.
-Oczywiście, przejdziemy do naszych obowiązków. Miłego wypoczynku-Ukłonili się, wyszli... i Youmu stanęła.
-Nie sądziłam, że zostanę kiedyś tak upokorzona...-Westchnęła stając plecami przy scianie.

- Ja także zostałem zhańbiony, ale to nie jest przeciwnik z którym można się mierzyć... *westchnął*
- Z całego Hakugyokuro tylko Pani Yuyuko i twój dziadek byliby w stanie stawić jej czoła

-Pewnie tak... to... lepiej pójdę do ogrodu sprawdzić czy wszystko w porządku. Chyba, że ty masz mi coś do powiedzenia-Brzmiało to troszkę szorstko, pewnie ciągle sie nie mogła pogodzić z tym, że została pokonana i w taki sposób potraktowana

- Cieszę się, że nic ci nie jest. I to że poszłaś walczyć z Yuką uważam za nierozważne, ale i odważne... *Popatrzył się gdzieś w dal*
- Na twoim miejscu zrobiłbym dokładnie to samo... Zresztą tak zrobiłem gdy zobaczyłem co się z tobą stało, lecz zostałem uratowany przez Komachi i Sorahiego... To chyba znak dla nas, że musimy ćwiczyć, aby być jeszcze lepsi, nie uważasz? *popatrzył na nią, a następnie się ukłonił*
- Obiecuję dawać z siebie jeszcze więcej i stać się silniejszym!

Youmu się rozchmurzyła... co u niej sprowadziło się do o wiele bardziej zdecydowanego wzroku. Jakby już zaraz miała przenosić głazy albo coś takiego. Kiwnęła głową z bojowym wyrazem twarzy, który jakoś tak wyglądał... słodko
-Oczywiście!

(Plot fabularny sesji jest niejako zakończony... acz można to ewentualnie pociągnąć do czasu zakończenia innych sesji)