Wow!!! Zaginieni Drwale, ci sami, o których pisano w Bunbunmaru i przez których zrobił się cały raban w wiosce... zostali odnalezieni!
I nic im nie jest....?

- Tak, wszystko od samego początku wydawało mi się zbyt normalne - mówię, przywołując w myślach poprzednie wydarzenia. - No, może oprócz kulek z farbą.
...
- Dość dużo tu ludzia... - skomentowałem liczebność rzemieślników - więc ostrożności nigdy za wiele.
Postarałem się przygotować na to bardziej, niż na spotkanie z tymi trzema małymi dziewczynkami, po których dostałem eliminujący mnie pocisk... Skupiłem więc trochę energii na zaś. Średnio jej mam - tropienie i kierowanie wróżek też męczy.

Ludzie odwrócili się w waszą stronę i powitali was przyjaźnie.
- O witamy, nie spodziewaliśmy się turaj spotkać innych ludzi.
Odpowiedział młody, barczysty mężczyzna z lekki zarostem.
- A co my tu robimy? O no, ciężko było znaleźć dobre drzewa na deski na skraju lasu, więc przenieśliśmy się głębiej. I od razu znaleźliśmy takie drzewa, jakie chcieliśmy.
Wskazał wam da ścięte pnie. Może nie byliście drwalami, ani stolarzami, jednakże nie wydawało się wam, żeby te dwa drzewa różniły się specjalnie od tych, które rosną w całym lesie. Dlaczego zapędzili się aż tak daleko w głąb lasu? Dobre pytanie. Wróżki chyba nie chciały się rzucać w oczy, więc znowu stały się nie widzialne. Momotaro wyczuwał jednak ich obecność w okolicach palenisk z jadłam i koszów z owocami, jak podwędzały coś do jedzenia.
- A co was tutaj sprowadza? Bo rzadko w tych rejonach spotyka się podróżników. Ludzie boją się, że jakiś youkai mógłby ich napaść. Na szczęście my jesteśmy sporą grupą, tak więc nikt nas raczej nie napadnie!
Powiedziałz przekonaniem w głosie.

-A, bo my właśnie poszukujemy grupy drwali, która zniknęła w tych okolicach na niepokojąco długo i mamy podejrzenia, że mogła to być sprawka jakiegoś youkai.

(dobra, skan magii aktywny. Każde dodatkowe info z tej sfery mile widziane)

- W wiosce jest poruszenie, że grupa drwali zaginęła. Ludzie się mogą martwić o was. Lub o inną grupę, która rzekomo została zaatakowana przez youkai. Jesteśmy tu, by dowiedzieć się, kto mógłby stać za tym - nie ukrywam - chaosem. - odpowiedziałem.
- Nie przeczę, że umiecie się obronić przed monstrami, lecz proponowałbym ostrożność. Mój kompan wyczuwa tu duże skupisko magii, niewykluczone jest więc, że coś się za chwilę stanie - uprzejmie poradziłem barczystemu mężczyźnie. - Nawet jeśli drzewa po tej stronie lasu wydają się bardziej zielone.

Wzrokiem co raz spoglądałem na stoły w oddali, głodny. Ilość znajdującego się tam jedzenia zmniejszała się w zastraszającym tempie.

Momotaro, jak jesteś bliżej przy tych ludziach, to zdajesz sobie sprawę, że to nie oni używają magii, lecz magia została użyta na nich.
- Poruszenie? Hahaha, ludzie potrafią wzczyniać panikę o nic. Przekażcie w wiosce, że nic nam nie jest, tylko musieliśmy dłużej zostać w pracy.
Na słowa o magiizareagował natomiast lekkim zdrygnięciem.
- A teraz musimy was pożegnać, bo trzeba wracać do pracy! Odejdźcie więc w pokoju!

- Przynajmniej nas ugośćcie jak niecodziennych podróżników - zaproponowałem.

Nie sądzę, by powrót do Wioski był dobrym pomysłem. Nie przyniosłoby to żadnych nowych informacji i rozwiązań, a youkai nadal by grasował. Owszem, informacja o odnalezieniu grupy rzemieślników uspokoiłaby Wioskę, lecz nas już nie.
- Długo zostaliście w pracy, jak na drwali.
Sądzę, że wiele tu zależy od wypowiedzi Momotaro. Jakoś jeszcze musimy ich przekonać do nas...

{Cthulhoo, to już było wiadomo. Po prostu najwyżej nic się nie dowiedziałem}

-No, w sumie racja, trochę się nałaziliśmy. Wiecie, jakbym choć trochę tu pobył, to może sama moja obecność odstraszyłaby wszelkie co bardziej harde pokraki na odległość co najmniej dwóch ri.

{Trivia time! Ri: stara japońska miara odległości, 1 ri ~ 3,927 km}

Momotaro: czujesz jak wróżki uciekają z jedzeniem do lasu i... nic nowego.
Drwal wydawał się coraz bardziej poddenerwowany, chociaż cały czas starałsię zachować spokój.
- Eee, naprawdę nie trzeba! My sobie tutaj sami poradzimy. A jak jesteście głodni, to możemy dać wam jakiś prowiant na drogę.
Brzmiał tak, jakby próbował was w uprzejmych słowach stąd przepędzić.
- A teraz panowie... jak będziemy ścinać drzewa, to będzie tu trochę niebezpiecznie i naprawdę nie chciałbym, żeby komuś z wam spadło drzewo na głowę, hahahaha... rozumiecie, wypadki się czasem zdarzają i nie chcielibyśmy, żeby się komuś coś stało.

- Wątpię, czy stawianie obozu tuż przy drzewach do ścinania to dobre posunięcie dla wyglądających na profesjonalistów drwali - pomyślałem.
- Na siebie też uważajcie. Myślimy przecież o waszym bezpieczeństwie. O waszym niebezpieczeństwie również. Co do prowiantu, zawsze jakaś gościna będzie mile widziana, niż odprawa z kwitkiem.

Uprzejmości nie sposób odmówić. Mimo to, nadal chcę zostać tyle czasu, ile jest to dla nas możliwe.
- Wyganiają nas - rzekłem do Łowcy. - Udało ci się zwęszyć coś, co przykułoby twoją (no i tych gości) uwagę na dłużej? Inaczej będziemy musieli wracać, nawet jeśli nie będzie to dla nas pomyślne...

-Tylko tyle, że ktoś mógł na nich użyć magii. Pewnie jakiś urok. Trzeba będzie przeczesać teren dookoła. Może nie w zasięgu dwóch ri, ale to będzie monotonna robota.

- Dobre i to. Mówisz, że ktoś rzucił na nich jakiś czar? W takim razie nie nękajmy ich długo, nie chcemy tutaj rozpierduchy z grupą podpakowanych mężczyzn...
A przynajmniej ja nie chciałbym. Co jak co, ale to nie strzelanie farbą.

Mężczyzna uśmiechną się zakłopotany:
- Chłopcze... może innym razem. Jak będziesz dorosły, zrozumiesz, że gościna gościną, a praca pracą. Wracajcie więc do wioski, a my wracamy do swoich zajęć. Do widzenia!
Ostatnie słowa wypowiedziane wprawdzie miło, chociaż z pewnym naciskiem.
Zmysł Momotaro nagle zadziałał. Coś czaiło się w lesie paręset metrów od was. I nie były to wróżki, które urządziły sobie chyba mały piknik.

My magic sense is tingling!

(do wróżek)
-Dziewczyny, poczułem coś podejrzanego. Znowu jestem na tropie.

(do Yuukomy)
-Pareset metrów stąd znajduje się kolejne źródło mocy. Możliwe, że jest związane z incydentem. I to może nie być człowiek.

- Hm, nie zwracaj się z tym do mnie, do nich mów! - roześmiałem się, pokazując na przygotowujących się do cięcia drwali. - Paręset metrów? Dość blisko. Powinniśmy tam pójść, najlepiej jakbyśmy właśnie w tamtą stronę wychodzili jako "podróżnicy".

Zakładam jednak, że źródło znajduje się za tą grupą drwali. Specjalnie ktoś rzucił na nich jakiś czar, by oni mogli nam powiedzieć: "Spadówa do wioski"...
- Prowadź więc - rzekłem do kompana. A niech stracę trochę moralności.

Nie rozmawialiście za cicho i drwale słyszeli waszą rozmowę. I jak tylko wspomnieliście o pójściu w stronę tamtego źródła magii, drwal odwrócił się w waszą stronę.
- A wiecie? Może przedłużymy sovie przerwę i zjemy coś z wami.
Zauważyliście, że reszta drwali zaczęła was otaczać. Mieli siekiery w rękach.