Tanuki popatrzył z zaciekawieniem, ale starał się nie poruszyć nawet o milimetr, gdy dziwna osoba popatrzyła w ich stronę.
Postanowił poczekać aż sobie pójdzie.

Wzruszył ramionami. poszedł w stronę straganów. Może znajdzie się coś ciekawego. Jednak jego demoniczny zmysł przed czymś go ostrzegał. Zazwyczaj dzieje się tak jak Paranoia robi coś głupiego.

Smoku

Patrzyła się jeszcze przez dłuższą chwilę, po czym podeszła do nich. Jej twarz najpierw była przez dłuższą chwilę przy Kuroi, a potem przy Toshiakim.
-Hmmmmm... który z was jest taki cwany?-Zapytała ni z gruszki ni z pietruszki

Servish

-Noooo!-Koakuma szturchnęła go w ramię, ale w końcu dała sobie spokój. Jakież to upierdliwe babsko, prawda? Na straganach było sporo świeżych artykułów spożywczych, ubrań, biżuterii i... ludzi. I w sumie oni interesowali Koakumę najbardziej, zwłaszcza dzieci.
-Przypominają mi się czasy gdy byłam w piekle...

Reszta

-Ma pan rację panie Kani... powinnam sprawdzić jak sobie radzi Jacob z Koakumą. Przepraszam za kłopot, ale przypilnuje ich pan?-Zapytała stojąc przed magiem. Natomiast Meiling chyba nie zamierzała się prędko obudzić...

-Pierona, panienko...- tanuki opadły ręce.
-cichaczem zwiedzamy, a panienka straszy i widzi...- westchnął

On pierwszy raz świadome w Makai był podczas incydentu z Paranoią. Wcześniej nic nie pamiętał ze swojego ''szkolenia'', które odbył tam w amoku. Mimo że bardzo pragnął zbadać źródło swojej mocy... po ostatniej wizycie, Makai go teraz przestało interesować.
- Mhm... - przejrzał zawartość straganu - Podoba Ci się coś?
Kątem oka obserwował jej reakcję.

-Jasne. Ja się nigdzie nie wybieram. Przypilnuję. - odparł.
Z nudów zaczął tworzyć w rękach jakieś dziecięce zabawki. Wolał póki co nie otwierać księgi.
Co jakiś czas będzie rzucał okiem na Ranalcusa. Zabawki prawdopodobnie spakuje potem do jakiegoś worka i sprzeda, kiedy to wszystko się skończy.

Wciaż bawił się włosami Hong.
- Panie Kani, zauwazyłem że lubi Pan przesiadywac z Panną Patchouli. Czujesz coś do niej? Zaiste to niezwykła kobieta. - Ranalcus był pewien że nikt normlany nie siedział by cały dzień w ksiegach. Więc zapewne Kani chodził tam porozmawiać z bibliotekarką.
- Może jestem jakoś wstanie pomóc? No wiesz... romantyczna kolacja przy winie czy cos w tym guście?

Pytanie chłopaka rozproszyło go. Zabawka, którą robił pękła na pół.
-Coależeco? - powiedział szybko i niezrozumiale.
-N-nie rozumiem o-o-o co ci chodzi... - wybąkał.
-Po prostu lubię książki, i tyle. Nie rozumiem, skąd taki pomysł.

Próbował naprawić zabawkę, ale jedyne, co osiągnął, to jeszcze więcej pęknięć i skrzywień. Westchnął i rzucił zabawkę na bok.

Wuiedział już że trafił w dziesiątkę.
- Nie rozumiesz? Dziwne... Ale wiesz może skoro ty nie... Hmmm... Może to ja powinienem sie um umówić z nią? Skoro do niej nic nie czujesz?
Ranalcus zostawił przynęte...

-Uhh... - zawahał się.
-Ciekawe, co powiedziałaby na to twoja "żonka". - wskazał na Meiling.
Był nieco zażenowany tą rozmową.

- Hahaha! Żartuje, dałeś się złapać. Pan Jacob na twoim miejscu pewnie zareagował by tak samo. - Uwielbiał oglądać reakcje innych ludzi. Większośc męzczyzn według niego była bandą sztywniakow, ale kilku nawet lubił, chociaż oni go niekoniecznie.
- Nie zrobiłbym czegoś takiego, za kogo ty mnie masz? To lubisz nasza bibliotekarke czy nie? Nikt tego nie uslyszy, to bedzie taka nasza męska tajemnica, co nie?

-Nie sądzę, żeby powierzanie tajemnic komuś o tak luźnym języku było dobrym pomysłem. - stwierdził.
-T-to nie twój problem, co myślą czy czują inni, nie? Nie każdy jest takim babiarzem jak ty. - skwitował, po czym otworzył księgę i zaczął ją szybko wertować zupełnie nie zwracając uwagi na treść.

- Uh, oh. Wszyscy tylko w koło ze kobieciarz i tak w koło Macieju. A ja mam uczucia, ludzie! I lubie sie tak zachowywac, mam wolną wolę i robie co chcę. - Powiedział wprost oburzony.
Poprawił szybko okulary na nosie dłonią. Odkaszlnął i się uspokoił.
- Ok, zrozum, lubię ciebie i moge być pomocny albo mogę być szkodnikiem. CO wybierasz?

-Potrafisz nie być szkodnikiem? - spytał udając zaskoczenie.
-Nadal nie rozumiem, co ci nagle odstrzeliło z tym pomysłem... Nie mam pojęcia, skąd biorą ci się takie pomysły. Nie, żebym cię nie lubił, czy coś. - powiedział drapiąc się po głowie. Nagle pewne źdźbło trawy stało się niezwykle fascynujące i przykuło całą jego uwagę.

- Tak potrafię być użyteczny! I proszę bez ironii mi tutaj... I próbuję być miły, ale dobra odpuszczę ci. - Ranalcus nie miał najmniejszych zamiarów aby mu odpuścić, zrobi to skrycie wszystko, ktoś go wreszcie doceni.
- Dobra tematu nie było. - przeczesał szybko, nerwowo włosy dłonią.