Doprawdy. Gdy po szczegółowym ''badaniu'' mała satori postawiła diagnozę ''Wszystko dobrze'' odetchnęła ponownie z ulgą. Emi również się ukłoniła chmurce i przewodniczce.
- Dziękujemy za pomoc, nano!
No to już wszystko co można zrobić w tej sprawie ze strony dziewczynek. Teraz zostało im czekać. Ale wciąż nie wiadomo skąd Freia się wzięła w tamtym dole. Popatrzyła na dziewczynkę i uśmiechnęła się. Ale teraz... skoro już po wszystkim... to gdzie powinny pójść? Przybliżywszy swoją twarz do twarzy dziewczynki tak ze dotykały się noskami, zapytała.
- To co w chcesz pobawić, nano?

-W porządku-I dziewczę poleciało na chmurce, zostawiając Emi i Freię same sobie. Mniejsza satori patrzyła na tą większą pytająco. Chyba się nie zrozumiały... chyba, bo za nic w świecie nie mogła wyczytać jej myśli!
-Pobawić? Nie rozumiem...

Zabawa - jakieś konstruktywne zajęcie. W końcu nie będą tu czekać przez kilka dni na wyniki. Tylko co powinny porobić przez ten czas. Zostały same. Może polecą oglądać Rzekę Sanzu lub na Górę Youkai? Chwila... właśnie! Freia przecież nie umie latać! A Emi nie może wiecznie jej wszędzie przenosić sama.
- Freia... skoro nic nie wiesz... to może na początek... chcesz się nauczyć latać, nano?
Znów promienisty, niewinny uśmiech.
- Latanie jest naprawdę mile, nano!

-Latać? A, to wtedy...-Freia zaczęła się zastanawiać... w końcu kiwnęła głową
-W porządku, ale... może nie tu? Czuję się tu nieswojo-Emi tez nie było znane to miejsce, więc to nie byłby taki głupi pomysł by się stąd wynieść.
-Albo... jak ty to robisz? Może uda mi się od razu... to jakieś bardzo trudne?-Freia na spróbowanie skoczyła. I jeszcze raz. I jeszcze...
I zawisła w powietrzu. Oczywiście nie przez kogoś bądź coś. Ot, sama z siebie.

Nie mogła uwierzyć w to co zobaczyła. Emi tyle naczytała się różnych myśli o skupianiu energii duszy i innych niezrozumiałych rzeczach. A Freia jakby nigdy nic...
- N-niesamowite, nano...
Kolejne zaskoczenie. Albo to szczęście nowicjusza alba naprawdę duża moc dziewczynki. To ten ''ogromny potencjał magiczny'' o którym wspominała tamta pani z biblioteki?  Ale faktycznie, lepiej znaleźć lepsze miejsce na trening. Jeśli w ogóle jest on jej potrzebny...
Podleciała w górę i złapała dziewczynkę za dłonie i podciągnęła ją delikatnie w górę.
- Świetnie Ci idzie! Poszukajmy jakiegoś miłego miejsca, nano!
Jeśli Freia da radę utrzymać się tym stanie polecą w stronę Lasu Magii i wylądują na jakimś otwartym i bezpiecznym terenie jak na przykład polana lub łąka.

Unosić to ona się unosiła, kłopot w tym, że nie była w stanie pokierować swoim lotem. Ale przynajmniej nie musiała nadwyrężać swoich i tak już zmęczonych zmysłów. Po drodze jak zwykle, sporo wróżek, klucz kedam... Satorei musiała wyjaśniać młodszej co to u licha jest.
I znaleźli sobie przyjemną polankę niedaleko Kourindou. Sklepikarz zapewne był w środku i czekał na ewentualnych klientów... ale tak to miały czas dla siebie.

Wylądowały bezpiecznie na ziemi. Emi też poczuła się zmęczona.
- Odpocznijmy chwilkę, nano...
I powoli osunęła się na trawę, a potem położyła się na plecy. W porządku. Rozmyślając od czego by tu zacząć, przyglądała się kształtom chmur na niebie. 

Obok niej położyła się Freia. Obydwie przyglądały się chmurom, które jak na złość nie przyjmowały żadnych fantazyjnych kształtów. Dlatego tez trudno było się dziwić dziewczynce, że dość szybko się znudziła.
-Jesteśmy do siebie dość podobne... podobne ubranie, włosy... no i mamy te oczy... i... w sumie pomyślałam... co to jest "mama"?

Dobre pytanie. Emi nigdy nie miała mamy, choć często widziała różne istoty które tak zwracały się do innych istot.
-  Hmm - zamyśliła się - ''Mama'' to chyba taka osoba która opiekuje się i kocha drugą bliską jej osobę... nano...
Nie wiedziała jak to sprecyzować. W końcu nikt się nią nie opiekował już przez tyle czasu... Nie miała pojęcia też jakie warunki trzeba spełnić, aby zostać czyjaś mamą.

-Kocha? Nie rozumiem...-Znowu zapytała. Chmury przestały ja interesować, zbliżyła się trochę bardziej do Emi. Podniosła się troche, patrzyła na jej twarz.
-Bo opiekujesz się mną... a kochasz mnie? Bo wszyscy tak myślą, że jesteśmy podobne... jak córka i matka...-Fakt, takie myśli się pojawiały...

Freia stawiała pytania na które Emi niezbyt umiała odpowiedzieć. Popatrzyła w jej oczy. Są takie piękne.
Pojecie miłości też nie jest łatwe do sprecyzowania. Freia jest osobą jedyną w swoim rodzaju... przynajmniej dla Emi. Jest bardzo miła, a Emi się nią opiekuje. Czyżby to była ''miłość''?
- Kocham Cię...nano...
Faktycznie, dużo osób pomyślało, że Emi to mama Frei. Coś w tym jest.
- A Ty mnie kochasz, nano?

(Yuri. yuri everywhere)

(A ja będę perfidny. BARDZO perfidny...)

-Ale co to?-Znowu zapytała... chyba chodzi jej o to co to "miłość". Co poradzić, jeszcze sporo nie wiedziała. Jeszcze sporo musiała się dowiedzieć... przeżyć... to ciekawe, niewinne spojrzenie. Jeszcze tyle przed nią...

Pewnie gdyby Emi czytała książki o romansach i temu podobne, poczułaby się teraz smutna. Ale przecież sama nie do końca nie rozumiała czym jest ''miłość'.
- Hmmm...- zamknęła oczy - Miłość to...... gdy się kogoś kocha to chyba znaczy, że pragnie się jego szczęścia i chce się z nim zawsze być, nano...
Nie była pewna czy się przypadkiem nie myli. Nie chciała okłamać Frei przez swoją niewiedze.

Freia się zamyśliła, kręciła kółka na trawie, patrzyła się gdzieś w przestrzeń... i tak przez dłuższy moment. Miała natomiast wrażenie, że coś w międzyczasie chlupnęło jej w klatce piersiowej... ojej, to chyba powieki jej trzeciego oka się otworzyły!
-Nie chce byś była nieszczęśliwa... i nie chcę byś mnie zostawiła... więc chyba kocham...-Ostatecznie stwierdziła przenosząc wzrok na Emi.

Uśmiechnęła się. Tak wiele musi się nauczyć. Podniosła się się z ziemi.
- Pora zaczynać trening, nano
Zaczynać. Tylko od czego?
- Um... o czym myślałaś, gdy uniosłaś się wtedy z ziemi, nano?
Przy lataniu ważne jest nastawienie emocjonalne... przynajmniej w przypadku Emi. Wielu ludzi uczących się latać ma problem z połączeniem energii duszy z swoimi uczuciami.