Post MG #008
Rzemieślnik ożywił się na więść o złocie. Spojrzał się na Yueia, po czym wrócił do swojej pracy. Przytakiwał do czasu, gdy znowu nie spojrzał na Yueia. Odłożył narzędzia oraz zdjął okulary.
- Trzydzieści centymetrów u podstawy i siedem centymetrów u podstawy? Głownia szeroka jak sama dłoń? Nie lepsze naręczne ostrze? A zresztą... Zapiszę w grafiku. Powiedz gdzie mieszkasz, to poślę najmłodszego brata, gdy zajmemy się twoim zamówieniem. Jeszcze się przedstaw bym wiedział na kogo to.
Po przedstawieniu się, bądź nie, kowal przeprosił i udał się do pomieszczenia obok. To by bylo na tyle.

- Zgadza się, zgadza się i nie. - Odpowiedziałem prosto na trzy pytania. - W sumie racja zapomniałem się przedstawić. Isonokami Yuei. Mieszkam w dużej siedzibie klanu w centrum, raczej łatwo trafić. - Zaleta (a może i trochę wada) pochodzenia z bogatej rodziny. Mniej lub więcej każdy cię zna.
- Do zobaczenia. - Powiedziałem i wyszedłem.

Pora było odwiedzić świątynię.
Się zastanawiałem czy aby na pewno to bezpieczne iść tam bez uzbrojenia. Ludzie mówią, że bardzo często w pobliżu świątyni można zobaczyć youkai. Jednak powinienem sobie jakoś poradzić, w sumie kapłanka się mnie tam spodziewa...
Wyszedłem więc od kowala, prosto w kierunku świątyni Hakurei.

Post MG #008
Wychodząc z warsztatu Yuei minął po drodze wysoką dziewczynę ubraną w strój pokojówki. Kojarzył ją, przynajmniej z widzenia. Nieczęsto spotyka się młode osoby mające srebre włosy. Widać kowal miał pracowity dzień. Tak jak mówił, pełno zamówień...
Tymczasem na ulice miast wychodzili ludzie, a między nimi sporadycznie przewijał się złodzieluch. Zrobiło się trochę cieplej, choć było nadal pochmurno. Przez ten czas nie wydarzyło się nic szczególnego. Nawet po opuszczeniu murów Wioski natura trwała w uśpieniu. Nie było ani wiatru, ani mgły. Na niebie nie było żadnych ptaków, nie licząc losowej pary wróżek.
Chłopak wspinając sie w górę schodów odczuł niewielkie zmęczenie oraz lekki ból nóg. Dlaczego wszyscy chodzą w świecie, gdy można latać? Mógł sobie zadać to pytanie przechodząc pod bramą torii na szczycie schodów. Potknął się nie wiedząc o co, a podniosłszy się po upadku nie widział niczego, ani nikogo. Nawet przez plac prowadzący do świątyni.

Wchodząc na szczyt schodów świątyni zaczynałem się już męczyć. Nie miałem na sobie wiele obciążenia jednak trochę dystansu przeszedłem. Mam nadzieję, że z wycieńczenia nie umrę - a trochę treningu mięśni zawsze się przyda.
- Ajćć - Wyjąkałem jedynie upadając na ziemię. - Co u licha? - Stwierdziłem podnosząc twarz z podłogi.
Powoli podnosząc się zaczynałem się rozglądać gdy już jednak stałem wyprostowany - postanowiłem obrać kierunek ku świątyni. Aby nie stać w przejściu.
Uznałem, że skoro już tu jestem a nikogo innego nie ma - wrzucę kilka złotych monet do skrzynki na datki. Jeżeli nie ma tu kapłanki to przynajmniej przeproszę w ten sposób, że przyszedłem za wcześnie - albo może za późno?