Touhou.pl ~Human meets Danmaku~

Aika rzuciła garścią monet. Te przeleciały nad bossem i wylądowały za nim. Ledwie dotknęły ziemi, a wszędobelskie żuczki rzuciły się na pieniądze. Albo rzuciłyby się, gdyby nie zostałe zatrzymane przez szefa oraz jego ochroniarzy. Dwójk zeskoczył z sufitu, odgrodziwy drogę mniejszym żuczkom. Dowódca popatrzył się po bohaterach, po czym pokręcił głową. Strzelił odnóżem żuczka próbującego przecisnąć się do pieniędzy. Bogini i astromanta przez chwilę byli świadkami pouczania gromady owadów przez większego robaka. Gestykulował, machał czułkami, a na koniec zaciągnął się suchym cygarem. Karakany wróciły do pracy. Natomiast boss z ochroniarzami cofnęli się, zebrawszy po drodze rozrzucone pieniądze.
Droga wolna. Bohaterowie mogli bez przeszkód udać się do kolejnego tunelu. Przechodząc łącznikiem usłyszeli za sobą nienaturalny głos: "Powodzenia, ludzie". Tylko czyj? Żuki wróciły na swój posterunek. Następny tunel prowadził tylko w lewo, bo skręt w prawo prowadził do zaułku. Na ścianach widać było błękit i spadające gwiazdy, lecz mniej wyraźnie. Przyszłe pomieszczenie okazało się dość ciemne. Palące się poprzednim razem bladozielone pręty świeciły się tym razem na czerwono. Przed bohaterami tylko mrok.

Wriggle pewnie szła przed siebie. Dotarliście do rozwiedlenia, gdzie jedna z dróg prowadziła na wprost, a druga w korytarz lewo. Dziewczyna zdecydowanie wybrała drugą drogę. Skręciła. Yuei mógł przez chwilę uchwycić jej twarz - była zła, ale też zmartwiona. Przeszła przez łącznik, za którym skręciła w prawo. Kolejny korytarz. Brak zmian scenerii. Jedynym wyjątkiem były ułożone w stosy monety, banknoty oraz przedmioty wykonane z drogocennych materiałów - biżuteria, porcelana, drewniane rzeźby, itd. Opiekę nad nimi sprawowały karakany, których było więcej niż poprzednim razem. Wriggle parła przed siebie machając czułkami.
Po przejściu do dalszej części labiryntu zza pokonanego łącznika wysunął się duży złodzieluch - taki sam, albo podobny do tych co leżały rozbryzgane przed budynkiem z czerwonej cegły. Zbliżał się do chłopaka. Wriggle nie zwracała na to uwagi. W pewnym momencie ściany kanału pokryły się błękitem nieba, a w nim - deszcz spadających gwiazd.

Odległość od powierzchni ziemi do dna sieci korytarzy wynosiła mniej więcej dziesięć metrów. Podłoże było równe. Nie wznosiło się ku górze, ani nie spadało w dół. Astromanta mógł w pełni korzystać ze swych mocy. Jedyna wada? Niemożność obserwacji nieba. Tyle. Nie było mu potrzebne do określenia kierunku na północ. Wystarczyło się skupić. Pomyśleć o Gwieździe Polarnej, poprosić ją o radę... I ta odpowiedziała. Umysł Astrophela wypełniła obca myśl. Nim zdążył się nad tym pomyśleć jego lewy ręka wystrzeliła na bok. Gdzieś tam, z palcem wycelowanym w ścianę, była północ. Znali swoje położenie. Gdyby jeszcze wziąć pod uwagę średnią długość kroku, ich liczbę od chwili zejścia do podziemia i poznania pierwszej odnogi, oznaczenia błędnych ścieżek czy drogi powrotnej... Może z czasem uda im się dotrzeć do serca lochu. Tylko, czy zdołają z niego uciec?
...
Bogini rzuciła nieme zaklęcie. Ściany oraz sufit kanału rozjaśnił obraz błękitnego nieba, po którym sunęły nieskończone liczby jasnych, wyraziście świecących, spadających gwiazd. Wraz z magiczną projekcją, we wnętrzu bohaterów narodziło się ciepło, które dodało im otuchy. Co się stanie, to się stanie, będzie lepiej. Będzie dobrze.
Kto wie czy czar przyczynił się do sukcesu astromanty. Przywołana gwiazda przeleciała nad żukami bez większych problemów. Dopiero gdy wygasła, zmieniła się ich formacja. Stojący po bokach ochroniarze przenieśli się na ścianę, gdzie razem, z pozostałym na podłodze szefem, stworzyli między sobą idealny trójkąt równoboczny. Można było spróbować przelecieć między nimi, lecz czy było warto? Czy było bezpiecznie? Próba wykrycia fal, choć trudna, skończyła się powodzeniem. Zmieniła się częstotliwość ich nadawania, wykraczająca poza możliwości poznawcze maga - do czasu, gdy spróbował złapać sygnału.
Wtedy poruszył się olbrzym z cygarem. Przerzucił je z jednego kącika ust do drugiego, po czym przyjrzał się Aice oraz Astrophelowi. Przekrzywił głowę na bok. Wyciągnął przed siebie przednie odnóże oraz wykonał gest przypominający liczenie pieniędzy. Po tym przyglądał się parze wyczekująco. Robaki pod sufitem "wyglądały" na znudzone. Może to przez wyraz zamkniętych ust. Plus był taki, że nie chciały walczyć. Minus był taki, że czegoś chciały. Nad ziemią unosiła się lekka mgiełka, utrzymująca się może do kostek.

Yuei wylądował w długim tunelu o betonowych ścianach, o średnicy około pięciu metrów. Za nim znajdował się ślepy zaułek. Natomiast droga na wprost prowadziła nie wiadomo gdzie. Wriggle była parę metrów dalej. Dogonienie jej wymagało przebiegnięcie się truchtem. Nawet po zmniejszeniu dystansu, dotrzymanie dziewczynie równego kroku było dość problematyczne. Robiła wszystko, żeby chłopak nie szedł obok niej, a nie daj bogom, żeby ją wyprzedził. Przyśpieszała i dostawiała kroku. Zaciśnięte pięści trzymała przy sobie, jakby pilnując się, żeby nie wylądowały gdzie indziej. Prośby i błagania nie pomagały.
Maszerowali przez długi korytarz oświetlany z obu stron przez długie rury emitujące bladozielone światło, na podobieństwo jarzeniówek. Blask był wystarczjący, by widzieć to co znajdowało się przed nimi i za nimi. Było jednak niewystarczające, przez co brodzili w półmroku. W każdym cieniu mogło się kryć niebezpieczeństwo. Po krótkiej chwili natknęli się na pierwsze ślady skradzionych przedmiotów, których zły stan wskazywał na "pożyczenie" jeszcze sprzed czasu incydentu. Trochę dalej natknęli się na samych złodziei, karakany we własnej osobie. Wędrujące to tu, to tam. W oddali, przez załamanie ciągłości światła z lewej strony, prawdopodobnie było widać skrzyżowanie.

Polecieli w lewo. Robaki wszędzie. Na końcu korytarza ściana, a przed nią olbrzymy zaabsorbowane liczeniem monet i układaniu ich w stosy. Nie zwróciły uwagi na bohaterów, a kontakt ze ślepym zaułkiem zawrócił ich do punktu wyjścia. Jak nie w lewo, to w prawo... Sytuacja nie wyglądała wcale lepiej. Żuczki biegały to tu, to tam zajęte przenoszeniem i segregacją przedmiotów. Nadzór nad nimi miały trzy duże robale. Jeden trzymał w zębach cygaro oraz miał bliznę pod prawym okiem. Dwa pozostałe były nieco mniejsze, stojące po bokach. Boss ze swoją ochroną zajmował całą szerokość korytarza - lecz nie wysokość. Za nimi ściana oraz pusta przestrzeń z prawej będąca prawdopodobnie kolejną odnogą.

Czar prysł. Zielonowłosa wpatrywała się w sufit, jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody. Leżała tak bez wyrazu zastanawiając się czy ma być zła, czy może zawiedziona. Zaczęła się sama podnosić, gdy Yuei wyciągnął ku niej dłoń. Uścisnęła ją i zamiast wstać, przyciągnęła go by szepnąć mu na ucho.
- Nie rób tak więcej, skarbie - w jej tonie było słychać groźbę.
Wriggle puściła rękę Yueia, podniosła się sama. Podeszła do studni, do której wskoczyła bez zastanowienia. Młodzieniec dojrzał przed tym zmianę, w którym chłodną obojętność stopił gniew. Wejrzawszy głąb w studni mógł widzieć lądowanie dziewczyny. Nie zatrzymywała się. Nie czekająć na chłopaka poszła przed siebie, gdziekolwiek się teraz znalazła.

Zbliżywszy się do przeciwległej ściany, na której nie było robaka, bohaterowie ominęli go bez przeszkód... Mogło się tak wydawać. Czy było tak w istocie? Na tyle na ile udało mu się wspiąć odbił się od betonowej powierzchni i poszybował w powietrzu rozłożywszy potężne skrzydła. Czy byli zagrożeni? Nie zapowiadało się na to. Olbrzym zmniejszył dystans chwilowym lotem, lecz ponownie dotknąwszy podłoża drastycznie zwolnił. Nie było problemów z zostawieniem go w tyle. Tym bardziej, że zbliżali się do skrzyżowania. Skręciwszy w prawo przelecieli przez krótki korytarz, a ich oczom ukazało się... Dwie drogi. Jeden kierunek, dwa zwroty - prawo, albo lewo. Wystrój wnętrza nie różnił się tak bardzo od poprzedniego. Co się rzuciło na pierwszy plan, to chmara żuków układających najróżniejsze przedmioty - od nie stanowiących żadnej wartości do tych, które były czegoś warte - pojedyńcze banknoty, monety i metalowe przedmioty. W pobliżu nie było żadnych wielkich karakanów.

Instynkt wziął górę. Rozsądek Yueia diabli wzięli... Czyżby? Dziewczę nie protestowało w żaden sposób. Zmiękczone przez wilgoć deski były stosunkowo miękkie, by się na nich... Zresztą, nie przejmowali się tym. Na czas pocałunku Wriggle przylgnęła do młodzieńca, objąwszy go mocno. Odpowiadając na jego agresję wepchnęła mu język do ust. Na ten moment mogli się zapomnieć, gdyby nie zaskakujące wyznanie chłopaka. Powoli odzyskując oddech przyglądała się mu spokojnie. Była cała rozpalona. Przyłożyła dłonie do klatki piersiowej, jakby wiedziała co może zaraz nastąpić i nie był to gest obronny. Wyglądała tak, jakby czekała by przyjąć go w objęcia.
- Y-Yuei... - jej głos drżał. Przełknąwszy ślinę wyszeptała. - Cieszę się...
Dotychczas otwarte usta Wriggle zamknęły się, rozciągnąwszy w szczerym uśmiechu.

PS: Cieszę się, że Drewko nie widzi sesji. xD