Futo siedząc już w łodzi odwrócona w kierunku Firene złożyła ręce jak gdyby chrześcijanin się modlił i powiedziała: Znak Tao "Wu Xing"
Była to karta dzięki której wokół Firene zaczęło unosić się pięć talerzy.
W jednym znajdował się popiół, spalone drewno.
W drugim ziemia.
W trzecim olej do lamp.
W czwartym była woda.
Zaś w ostatnim opiłki żelaza.
- To uświęcone przeze mnie żywioły. Jeden z nich powinien wyjątkowo cię odstraszać lub parzyć. Każdy jeden żywioł zwalcza inny. Woda, ogień. Ogień metal. Metal drewno. Drewno ziemię. Ziemia wodę.
Test był prosty. Jeden z żywiołów który cię zrani lub odstraszy - zwalcza żywioł który jest przypisany dla twojej osoby.

Johans-dono. Jesteś nowy w gensokyo więc jeżeli masz jakieś pytania lub stwierdzenia to mów śmiało. - Wstała i uśmiechnęła się Futo w stronę mężczyzny wyciągając rękę aby pomóc wejść na pokład.

Aha... czyli na tym ma polegać ten test. No dobrze, nawet mi to odpowiada. Skoro moje ciało ma zareagować z przeciwnym mi elementem, to zapewne uda się to zweryfikować bez potrzeby ranienia się. Głupotą by było wsadzać przecież do tych naczyń rękę, skoro można spróbować na przykład z pojedyńczym włosem. Bardziej bolesnych metod weryfikacji użyję, gdy ten sposób nie poskutkuje. Wyrwałam więc sobie jednego włosa i zaczęłam po kolei kłaść na poszczególnych elementach sprawdzając, czy z którymś reaguje.

Wsiadłem do łodzi korzystając z pomocy Futo przyglądając się naczyniom.
- Więc jeśli na przykład ja włożyłbym rękę w ziemię powinienem się oparzyć? - spytałem próbując ukryć kpinę w moim głosie - Jakoś cały czas chodzę po Ziemi i nie nabawiłem się nic poważniejszego od odcisku, czym tak właściwie są przyzwane przez ciebie rzeczy? Manifestacją idei, czy czymś podobnym? - spytałem gdy Kurumi zaczęła swoją próbę z włosem. Przez pewien czas byłem cicho czekając na efekt...

Pierwszą rzucającą się w oczy rzeczą przy wrzucaniu włosów było to, że olej niemal natychmiast się podpalił - Broni się. Twoim żywiołem więc musi być woda. Ale sprawdź jeszcze ziemię. - Gdy to Futo mówiła, Firene już działała. Włos w ziemi po prostu się rozpadł. - Dobrze więc, obydwoje posiadacie żywioł Yin i wody. Będę potrzebowała czegoś co to wyrówna. - Latające talerze podleciały do Futo. Ułożyły się jeden nad drugim. Dziewczyna wzięła je i obok łodzi rozpiła jednym uderzeniem. Od góry do dołu. - Nie będą już potrzebne.

- Nie oparzyłbyś się. Owe talerze stworzone były jako broń przeciw youkai. Na ciebie nie zadziałałyby. - Powiedziała dziewczyna jak gdyby tłumaczyła najbardziej podstawową rzecz jaką zna - W świecie tym panuje zasada zwana kartami zaklęć. Jeżeli jest w tobie trochę magii, sam powinieneś być w stanie wytworzyć jedną lub dwie. Karty zaklęć są czymś w rodzaju umowy powstałej między ludźmi i youkai by zaistniały równe szanse na wygraną. - Chwilę się zastanowiła i dodała - Wymyśl jakąś... jak to się mówi teraz... "chłodną" nazwę i wymów ją głośno! Winnyś w ten sposób wykorzystać zaklęcie. - Stwierdziła lekko zakłopotana nie wiedząc czy dobrze się wysłowiła.
- Nie musisz tego robić teraz ale jak wpadniesz na coś ciekawego to spróbuj. - Stwierdziła dając tobie czas na przemyślenia.

Dziewczyna wskoczyła na dziób łodzi i ustała na nim pokazując ręką kierunek do przodu - Płyń! - Krzyknęła... I łódź zaczęła spływać wraz z prądem. Nie było to specjalnie szybkie tempo.

licznik

Łączna liczba zbitych talerzy: 10

Czyli użycie włosów wystarczyło i obyło się bez bólu. Wprawdzie mogłabym momentalnie zaleczyć wizualne skutki takich ran, ale bólu by to nie załagodziło. Byłam więc zadowolona z przejścia próby bez zbędnych nieprzyjemności.
W dyskusji między tym człowiekiem i Futo nie chciało mi się uczestniczyć, więc wyjęłam książkę i wróciłam do czytania, w czym taistka mi wcześniej przeszkodziła. Noc była ciągle piękna, a ja byłam najeszona, więc z przyjemnością zatopiłam się ponownie w lekturze.

"Na zimno" poprawiłem ją w myślach, ale postanowiłem nie wytykać jej tego...
- Nie jestem pewien czy mam w sobie choć odrobinę magii... a poza tym nawet jeśli to próba skorzystania z tego pośrodku wody w łodzi wydaje się nierozsądna, gdyż równie dobrze efektem mogłoby być wybicie dziury - stwierdziłem - Istnieje jakikolwiek... nieinwazyjny sposób testu na potencjał magiczny, czy coś takiego?
Wyciągnąłem z papierośnicy kolejną zwitkę... nie paliłem dużo, ale mętlik w głowie spowodowany tym miejscem sprawiał, że jakoś musiałem się uspokoić. Szaleńcza galopada myśli mojego umysłu, która zaczęła się odkąd tu trafiłem, zamieniła się na utrzymywaną z trudem jedną myśl, której celem było dowiedzenie się jak najwięcej o tym miejscu, chyba jeszcze tylko dlatego nie oszalałem.
- Można prosić jeszcze raz o ogień? - spytałem kapłanki.

- Ciężko jest testować magię. Magia jest dziwna. Rozumiesz? - Stwierdziła Futo rzecz oczywistą. - W gensokyo ciężko jest w ogóle odróżnić co jest magią a co nią nie jest. Powinieneś to czuć sam... chyba. Nie wiem. Sama nie znam magii. - To stwierdzenie już zabrzmiało dość niewiarygodnie ponieważ zaraz po nim Futo zeskoczyła z dziobu i wyjęła z rękawa kolejny talerz który położyła na środku łodzi. Talerz był wypełniony wodą.

Kolejno Mononobe wyjęła drewnianą wędkę którą zaczęła machać przed twarzą Kurumi - Kurumi-Shi! Widzę, że nic nie robisz. Złów jedzenie! - Była rozpromieniona. W końcu możecie zacząć łowić chociaż może nie był to łatwe płynąc rzeką. Nawet jeżeli płynęliście ślimaczym tempem.
Wędka była długa na dwa metry, oraz posiadała zarówno żyłkę jak i haczyk. Chociaż nie miała spławika ani przynęty.

Z niezadowoleniem spojrzałam na wędkę. Dziewczyno, dałabyś mi poczytać, zanim dopłyniemy na miejsce. Szkoda, że jesteś taka odporna na moje moce, a w dodatku na tyle niebezpieczna, że nie warto podejmować przy tobie zbędnego ryzyka. Niestety, muszę chwilowo akceptować cię jako moją tymczasową panią, chociaż w chwilach taka, jak ta, niezbyt mi to pasuje. Ogólnie całą ta wyprawa składała się z momentów, kiedy cieszyłąm się, że poszłą z Futo (śmierć tego gryfa), oraz takich, kiedy trochę tego żałowałam (na przykład teraz). Nie, nigdy nie łowiłam i nie widziałam w tym nic interesującego. Rozumiałam, że ludzie zajmowali się tym w celu zdobycia pożywienia, ale jaki cel miał w tym demon.
Przyjęłam wędkę, chociaż czuć było ode mnie, że nie jest to mój ulubiony sposób na spędzanie wolnego czasu.
- Jak pani rozkaże - mimo wszystko użyłam uprzejmego tony. - Pragnęłabym jednak od razu zaznaczyć, że jeszcze nigdy nie łowiła ryb.
Niestety, domyślałam się odpowiedzi. Będzie to coś w stylu: "Masz okazję nabrać wprawy, przed naszym głównym celem." Zaakceptowałam więc swój los i próbowałam zarzucić wędką za burtę, jak to robili ludzie.

Westchnąłem. "Powinieneś to jakoś czuć" istniało prawdopodobieństwo, że czułem, ale jedyne nowe uczucia jakie mi towarzyszyły w tym nowym świecie to rozkojarzenie, zdziwienie i ogólny strach, jaki on we mnie wzbudzał. Przynajmniej jedyne, jakie wybijały się spod multum innych. Na brak reakcji na prośbę o ogień po prostu schowałem papierosa na powrót do papierośnicy.
- Przyjmijmy jednak że mam jakiś potencjał. Jak z niego korzystać... jak nauczyć się go kontrolować i, co chyba najważniejsze, jakie są na niego nałożone ograniczenia? - spytałem kapłanki. Może to jej wyciąganie talerzy znikąd nie wydawało się szczególnie skomplikowane, ale miałem przeczucie, że cała ta magia tak prosta nie jest.

Firene przyjęła wędkę po czym stwierdziła, że nigdy nie łowiła ryb. W tym momencie Futo wyrwała jej wędkę z ręki i zrobiła wyraz twarzy jak gdyby się zdenerwowała - Znowu okazujesz się bezużyteczna. - Odwróciła się w stronę Johanesa i dodała - Johans-dono będziesz łowić! Moja shikigami nie umie. A jeżeli chodzi o magię to wszystko w swoim czasie! Magia istoty każdej się różni więc potrzebujesz samodzielnie odkryć swe zdolności! - Zrobiła chwilę przerwy i dodała: - Również chętnie skorzystałabym z twych ziół, mogłabym więc prosić byś podarował mi sztukę?

O, takiej reakcji się nie spodziwałam, ale to i lepiej. Będę miała chwilę spokoju. Na czym to więc się otworzył tomik? Poematy miłosne? Może być. A im bardziej tragiczna i nieszczęśliwa miłość, tym lepiej. Nie miałam najmniejszych problemów z wyobrażeniem sobie, co działo się w głowach pechowych kochanków. No i ludzie to naprawdę przewrotne istoty. Widzieć piękno w cierpieniu swoich pobratymców...
Ech, może jednak się wtrącę do tej dyskusji na temat magii. Dużo na tym nie stracę, a przynajmniej nie będę wysłuchiwać różnych, dziwnych teorii.
- Jeżeli uznamy magię, jako wrodzone zdolności, to trzeba byłoby nazwać wróżki magami, a nie każdemu by się to spodobało
- mówiłam lekko znudzonym głosem. - Dlatego też magię zawęziłabym do dziedziny wiedzy, która umożliwia magowi korzystanie z mocy, których on sam nie posiada.
Podniosłam wzrok znad książki.
- Tak więc, człowieku, mogłeś otrzymać moc poprzez wpływ działania magii, aczkolwiek wątpię, żebyś mógł używać magii, chociaż ta magia mogła w tobie obudzić, lub zaszczepić ci jakąś moc.

- Problem polega na tym "mogłeś" - stwierdziłem. Miałem dziwne przeczucie, że brak możliwości korzystania z tej cholernej magii oznacza w tym świecie szybką i pewną śmierć... a ja zawsze chciałem umrzeć ze starości.
Wziąłem wędkę, spojrzałem na nią. Haczyk był pusty...
- Zdarzało mi się chodzić na ryby kilka razy, ale nie obiecuję złapania czegokolwiek. Zwłaszcza, że cały czas się poruszamy i nie mam przynęty. Masz może chleb lub kukurydzę? - spytałem kapłanki.
Jej pytanie o "zioła" mnie zatkało... może i twierdziła, że ma ponad tysiąc lat ale wyglądała jak mała dziewczynka i najpewniej miała taką fizjologię... Mimo to otworzyłem papierośnicę i przysunąłem ją jej pod nos.
- Proszę, ale raczej byłbym sceptyczny na temat ich leczniczych właściwości... Niemcy nawet twierdzą, że wywołują choroby płuc -  mówiłem starając się jej obrzydzić owe "zioła".

Futo z zaciekawieniem słuchała tego co Firene mówiła o magii. Miała typowy dla zaciekawionej osoby blask w oczach - Więc to tak jest z tą magią! Nie do końca rozumiem, ale brzmi ciekawie!

Gdybym miała jedzenie, nie potrzebowalibyśmy ryb. - Futo stwierdziła oczywiste odpowiadając Johanesowi na pytanie odnośnie przynęty. - Musisz coś złowić, wierzę w ciebie. Inaczej umrzesz z głodu. - Ponownie stwierdziła oczywiste. Trzymała za ciebie kciuki.

Nie wiem skąd niemi mieliby to wiedzieć. Wszystkie zioła mają swoje plusy i minusy. - Powiedziała biorąc jednego papierosa i wkładając sobie do ust. Podpaliła go pstryknięciem palców po czym porządnie się zaciągnęła. Zaraz później wypuściła dym i w ogóle nie krztusząc się powiedziała: - Jeszcze nigdy nie próbowałam takiego suszu. Dziękuję. - Jej uśmiechniętą twarz przysłaniała lekka chmura dymu.

To, co powiedziałam na temat magii, było dla mnie dość oczywiste, lecz najwyraźniej moja tymczasowa "pani" nie orientowała się za dobrze w tych zagadnieniach. Mogłam ją co prawda zignorować, jednak niezbyt często mam okazję z kimś podyskutować. Mój zamek jest rzadko odwiedzany, a ja sama niezbyt dbam o kontakty towarzyskie, więc większość czasu spędzam w samotności. Poza tym, sama Futo odpowiedziała na wszystkie moje pytania. Kontynuowałam więc, patrząc cały czas w książkę.
- Dużo tu nie ma do rozumienia. - mój ton odrobinę się ożywił. - Magia umożliwia korzystać z mocy osobom, które same jej nie posiadają. A w przypadku osób, które z takową mocą się urodziły, lub nabyły ją w inny soosób, pozwala poszerzyć horyzonty i wyjść poza ramy swoich własnych zdolności.
Przerzuciłam kartkę w książce, po czym spojrzałam na Futo opierając przy tym podbródek na dłoni.
- Innymi słowy, magia umożliwia nam wyjście poza nasze zdolności, ale chyba ten człowiek aż tak daleko nie celuje. - popatrzyłam się w stronę Johanesa z lekko drwiącym uśmiechen.

- Zaraz zaraz... rozumiem w takim razie, że magia odnosi się według ciebie do jakiegoś szczególnego zjawiska, a nie wszelkich nadnaturalnych zdolności... - westchnąłem i wyjąłem z papierośnicy zwitek z tytoniem. Ułamałem go i umieściłem na haczyku. Słyszałem kiedyś, że ktoś łowił na tytoń, szkoda tylko, że nie wiedziałem jaki był tego skutek... - A poza tym mam dziwne wrażenie, że aby przetrwać w tym świecie trzeba właśnie celować aż tak wysoko... - dodałem bardziej do siebie niż do demonicy zarzucając wędkę.

Usiadłem w łodzi i nic już więcej nie mówiłem... Nie byłem specjalnie głodny co prawda, strach zapełniał mój żołądek bez pomocy jedzenia, ale łowienie ryb kiedyś mnie uspokajało... Zabawne, zacząłem się zastanawiać czemu w ogóle z tego zrezygnowałem. Ile minęło od mojej ostatniej wyprawy, pięć lat? Dawniej, chyba to jeszcze było na studiach... wtedy z Anną. Westchnąłem pod nosem, powinienem się skupić na obserwowaniu spławika, nie na starych, gorzkich wspomnieniach.