Touhou.pl ~Human meets Danmaku~

Raion

Gdy już nieco wydobrzałeś po gościnności pewnej wampirzycy, wróciłeś do swoich dawnych zwyczajów, a także zyskałeś kilka nowych. I to drugie postanowiłeś wprowadzić dziś w życie. Po ludzku mówiąc udałeś się na spacer. Nikt nie przestrzegł cię niestety przed tym by pilnować swoich stóp - nie wiadomo, gdzie mogą ponieść. No i poniosły. Do centrum. Tam z kolei trafiłeś na wiadome ogłoszenie. Diva z Góry potrzebująca pomocy? To będzie interesujące. Miałeś spory kawałek do przejścia. A gdy dotarłeś na miejsce, spotkałeś...

Uokawa

Gdy mniej-więcej doszłaś do siebie, na tyle by znowu zostać rzuconą w wir pracy w świątyni (czyli stanowczo za szybko), po kilku dniach, Byakuren wezwała Cię do siebie. Jak zawsze, roztaczała wokół siebie tą spokojną, przyjazną aurę. No i dostałaś zadanie. Miałaś ruszyć do Byłego Piekła (!?), by pokazać tamtejszym bytom, że na powierzchni jest dla nich miejsce, w przeciwieństwie do tego co uważają. Metody zostawiła do wyboru Tobie. No i masz babo placek... No cóż. Wyjścia nie miałaś - trzeba było zabrać się do roboty. I tak brzmiało to przynajmniej dziesięć razy bezpieczniej niż kolejna herbatka z Remilią...
Do Byłego Piekła w zasadzie wpadłaś i to dość dosłownie. O dziwo, nikt się do Ciebie za mocno nie czepiał - to pewnie przez te rogi. Nie bardzo wiedziałaś od czego zacząć... Może biblioteka, wokół której krąży ten wielki sęp? A może zamczysko? Albo... może zaczniesz od pomocy tubylcom? Trafiłaś na słup ogłoszeniowy. Ha! Jednak miałaś nosa. Popytałaś tu i ówdzie i już wiedziałaś, jak dotrzeć na miejsce.

Tenjin

W swych wędrówkach, zaszedłeś aż do Byłego Piekła. Miałeś przy wejściu trochę problemów z pewną pajęczycą, a później z tą zielonooką damą pilnującą mostu, ale jakimś cudem udało ci się wygadać przejście dalej. Całe to miejsce cię intrygowało. Kolosalne, podziemne miasto pełne najróżniejszych Youkai, o których istnieniu słyszałeś do tej pory tylko legendy. Ogólnie, ostatnio spotkałeś wyjątkowo wiele żywych legend.
Tak czy siak, obecnie wędrowałeś po mieście i pewien słup ogłoszeniowy zdradził Ci tajemnicę, iż ktoś potrzebuje pomocy. A że nie miałeś w zwyczaju odmawiać w takich sytuacjach, ruszyłeś w stronę wskazaną przez może niezbyt grzecznych, ale na pewno wesołych oni.

Fryderyk Edward Hanover

O, miejsce było zdecydowanie ciekawe. Eksploracja kolejnych okolic Byłego Piekła, stanowiła dla Ciebie niezwykle fascynujące zajęcie. Tym bardziej, gdy już natrafiłeś na miasto. Było w nim absolutnie wszystko... Czego na pierwszy rzut oka powinieneś się wystrzegać. Libacje na ulicach, dwóch oni radośnie piorących się po pyskach, śmiechy, radosna, cokolwiek mało wyrafinowana, muzyka i nikogo kto próbował zapanować nad tym chaosem. I w tym całym bajzlu, na środku rynku stał, o dziwo cały, słup ogłoszeniowy. A tam widniało jedno, względnie świeże ogłoszenie... No cóż. Ktoś potrzebował pomocy, a sądząc po piśmie i stylu wypowiedzi, był to jakiś biedny plebejusz. Honor szlachty zobowiązuje...

Wszyscy

Gdy cała Wasza czwórka spotkała się pod bramami do posiadłości Yuugi...

Raion

Ubrany tak jak zwykle, wyruszyłem na spacer po mieście. Kiedyś nigdy bym o tym nie pomyślał, ale od czasu ostatniej podróży jakoś naszła mnie chęć na sporadyczne spacery. Zresztą poznanie youkai z miasta może nie być złym pomysłem. Od czasu kiedy zyskałem te blizny jakoś inaczej na mnie wszyscy patrzą. Czasami się boją, innym razem są pod wrażeniem. W końcu przestają mi one przeszkadzać... Szkoda tylko, że tak szpetna twarz nie podoba się dla mnie samego.

Gdy rozmyślałem tak przechodząc przez miasto w końcu trafiłem na słup ogłoszeniowy. Oni potrzebuje pomocy. Oni... Interesujące. Uśmiechnąłem się i ruszyłem prosto do domostwa Yuugi. Nie można było nie znać Yuugi żyjąc przy tym mieście, nie widziałem się z nią od może zaledwie kilku lat. W końcu cały czas spędzałem przebywając w pałacu. O ile dobrze pamiętam jest to dziewczyna o niezwykle przyjaznym charakterze, może nawet lekko podobnym do mojego. Jestem niezwykle zainteresowany tym, że chce ona czyjejś pomocy. Jako dobry sąsiad powinienem pomóc.

Gdy docieram na miejsce, przed bramą spotykam znajomą a i także dwie nie znajome mi twarze. Moje trzecie oko spoglądało na grupę i rozpoznało w niej kilkoro Youkai różnego pochodzenia, szukających tutaj praktycznie tego samego co ja. Czyli Yuugi. Mimo, że moja twarz nie wygląda tak jak kiedyś, Uokawa powinna natychmiast mnie rozpoznać po trzecim oku połączonym z moim pięknie umięśnionym ciałem.
Witajcie, na imię mi Raion. Chyba jesteście tu w tym samym celu co ja, nie powinniśmy tu długo stać. To nie uprzejme. Więc może wejdziemy do środka?
Skończyłem mówić i zapukałem do drzwi. Powinienem zdążyć już poznać imiona wszystkich (dzięki memu trzeciemu oku) jednak wolałbym by się przedstawili po poznaniu Yuugi. Nie musieliby wtedy robić tego dwa razy.

Uokawa
Gęsta woń unoszącego się wszędzie etanolu chyba musiała zamortyzować jej uderzenie o ziemię, bo poza paroma zadrapaniami nic jej się nie stało. Otrzepała ręce i powstała z ziemi, by przyjrzeć się scenerii - przyjemny półmrok rozświetlony gdzieniegdzie lampionami, wszechobecny chaos i dobra zabawa. Wyłączając alkohol, za którym nie przepadała, była to sceneria, którą chętnie obejrzałaby na powierzchni. Miała nadzieję, że dzięki jej staraniom choć kilka istot spod ziemi utwierdzi się w przekonaniu, że powierzchnia jest równie gościnna co ich ukryte królestwo i być może nawróci się na buddyzm. Postara się dać z siebie wszystko!
Tylko trudniej jej było znaleźć jakiś punkt zaczepu, miejsce, od którego mogłaby zacząć. Po jakimś czasie natrafiła na słup reklamowy. Ciekawe na czym dokładniej polega pomagierowanie... - zastanawiała się, gdy jej oczy natrafiły na ogłoszenie wywieszone przez Yuugi. Niewiele myśląc, skierowała się w stronę jej posiadłości. Ku swojemu zaskoczeniu, trafiła na grupkę 2 mężczyzn i chłopca. Jeden był całkiem solidnie poparzony, jakimś cudem zdawała się go skądś kojarzyć... Ukłoniła się.
-Dzień dobry. Państwo też chyba w sprawie ogłoszenia, prawda?
Chłopiec nie wzbudzał w niej najlepszych emocji, a zdrowy mężczyzna póki co zdawał się być całkiem sympatyczny. Postanowiła bardziej przyjrzeć się osobnikowi z uszkodzoną skórą. Oczy niemalże wylazły jej z orbit, gdy poznała Raiona.
-O Buddo! Ty żyjesz! Jak to możliwe?! - zwróciła się do niego, dusząc łzy wywołane wspomnieniami jego krzyków przy okazji spotkania z gorgonami w zamku Remilii.

Raion
Te~he Wydałem taki dźwięk łapiąc się jedną ręką za tył głowy jakby zawstydzony i uśmiechając się. Po czym dodałem: Wypalenie mi skóry kwasem to za mało, żeby mnie zabić. Z tego co widzę ty wyszłaś cało z tamtej sytuacji.
Miłe to było uczucie wiedzieć, że ktoś mnie dobrze wspomina. Ale nie wiedziałem, że powszechnie jestem na powierzchni uznawany z trupa. Choć może to i dobrze. W końcu żyję w piekle, to tak trochę jak bym nie żył.

Mężczyzna powolnym, niepewnym krokiem przechodził po mieście, bacznie się oglądając i przysłuchując rozmową różnych osób. Był lekko zagubiony w tłumie i otumaniony wonią alkoholu i jedzenia, jednak udało mu się znaleźć spokojne miejsce przy słupie ogłoszeniowym. Oparł się o ów słup ręką i przejechał wzrokiem po ogłoszeniach. Jego uwagę przykuł anons od niejakiej Yuugi. Wziął więc głęboki oddech i przeciskając się przez tłumy udał się na najwyższy budynek w mieście, skąd dostrzegł posiadłość przy której stała trójka osób kompletnie nie przypominających tutejszych mieszkańców.
- Mhmm... to chyba tam
Tenjin zbiegł z budynku i znowu omijając przechodniów udał się w stronę owej posiadłości. Widząc że wśród nich jest dwójka nieletnich zastanawiał się czy aby napewno dobrze trafił, ale po chwili spokojnie zapytał się grupy która stała przed nim.
- Przepraszam, czy posiadłość Yuugi Hoshigumy znajduję się gdzieś w pobliżu?

Ta atmosfera i zapach... Gęsta woń alkoholu niczym na suto zastawionej biesiadzie pomieszana z... prochem strzelniczym albo siarką z wulkanu? Czyżby wojna, zamach stanu? A może rewolucja? Chociaż ten lud wygląda na zbyt rozradowany... Aj! - W zamyśleniu przemykał się między przechodniami, trzymając się kurczowo swojej szachownicy, i nawet nie zauważył, gdy przywalił swoją cielesną głową w słup ogłoszeniowy, co zapewne sprowadziło na niego spojrzenia kilku gapiów. Odruchowo chwyciwszy najpierw szachownicę, wstał, otrzepał się z brudu i jego oczom ukazała się kartka z ogłoszeniem.

"Trza mię pomagierów. Yuugi." - Z trudem odczytał zdecydowanie niechlujnie zapisaną wiadomość.

Pomagier? Hm, asystent, pomocnik, goniec... Wygląda na to, iż ktoś Pana potrzebuje. - Spojrzał się na figurę białego gońca. Coraz bardziej wyglądało na to, iż nie znajdzie tutaj żadnego partnera do gry. Ale skoro ktoś jest w potrzebie, a on za nic nie może znaleźć ciekawszego zajęcia, to czemu by nie zbadać sprawy. Nieco zdenerwowany podszedł do najbardziej przyjaźnie wyglądającego mieszkańca, jakiego był w stanie znaleźć...

Ahem. Najmocniej przepraszam. Jak trafić do miejsca zamieszkania niejakiej Yuugi? - Spytał, zaś w odpowiedzi otrzymał tylko chłodne spojrzenie i wskazanie palcem kierunku. Wykrztusił pospieszne "Dziękuję, do widzenia!", po czym zaczął zmierzać we wskazanym kierunku, ryzykując zaufanie nieznajomemu... Szedł i szedł, aż doszedł do posiadłości, która zapewne musiała być tą właściwą. Jako iż wchodzenie na cudzą własność było wbrew jego zasadom, rozglądnął się za jakąś inną notką, wołając jednocześnie.

Przepraszam! Przyszedłem w sprawie zadania dla... yy... pomagiera!

Wszyscy

Jeden zapukał, drugi zakrzyczał, małe rogate coś mało się nie pobeczało widząc ofiarę kotła alchemicznego, a miły starszy pan kulturalnie zapytał. Ogólnie udało Wam się zrobić całkiem sporo hałasu w tej o dziwo cichej części miasta. Niestety, nikt Wam nie otworzył. Dopiero po dłuższej chwili usłyszeliście względnie rytmiczne uderzenia w coś. Chyba metalowego. Dopiero po chwili zorientowaliście się, że brama na posesję jest lekko niedomknięta.

Tenjin
- Huh...?
Mężczyzna lekko zdziwiony tym że drzwi są otwarte powoli zajrzał do środka, rozglądając się dokładnie. Popchnął bramę i bardzo ostrożnie wszedł na posesję. Przysłuchiwał się i poszukiwał źródła dziwnego dźwięku.
-H...halo? Pani Yuugi?

Raion

Mężczyzna popchnął bramę a ja popchnąłem jego trochę do przodu ponieważ stał w bramie. Gdy weszliśmy obydwoje do środka zostawiając dziecko i dziewczynę (chyba, że wejdą za nami), dałem mu pięć sekund na przysłuchanie się po czym sam krzyknąłem średnio głośno (nie darłem ryja, tylko krzyknąłem): Yuugi, my tu w sprawie pracy.

Tenjin z trudem utrzymał się na nogach, chwycił muru i spojrzał z niezadowoleniem na Raiona. Zbliżył się do niego, podnosząc nogę i z całą siłą wbił obcas od swojego klapka geta w jego stopę.
-Z łaski swojej możesz nie zachowywać się jak gbur i nie hałasować? Nie jesteśmy u siebie więc lepiej zachować spokój.
Odsunął się od niego po czym nieco odważniej zbliżył się do domu Yuugi i zapukał w drzwi.

Raion

Dziadzio miał nadspodziewanie dużo werwy. Faktycznie, wbił Ci mocno geta w śródstopie, na tyle by zabolało, ale nie na tyle by zrobić faktyczną krzywdę.

W sumie to wszyscy

Uderzenia ustały i zaległa martwa cisza, ktoś chyba w końcu zainteresował się wtargnięciem na swój teren.

Lekko mnie zabolało, ale nie na tyle by mnie zdenerwować. Starałem się stać jak mur, tak jakbym nic nie poczuł. Daj spokój kolego, jesteśmy tu z tego samego powodu nie ma powodu by się rzucać. Yuugi jest silną lecz miłą osobą, nie ma powodu do zmartwień. Trzeba krzyknąć, bo każdy może przecież nie usłyszeć pukania do drzwi, nie sądzisz towarzyszu? Powiedziałem dość głośno mając nadzieję, że może Yuugi mnie usłyszy. Kilka miłych słów na powitanie mogłaby usłyszeć, ponieważ prawdę mówiąc coś mnie martwi. Jeżeli ona potrzebuje pomocy to może mieć zły humor, a jeżeli ma zły humor to denerwowanie jej nie jest najlepszym pomysłem.

Uokawa
Upiornie tu. W porównaniu do Podziemnego Miasta tutaj było najzwyczajniej upiornie. Zaczynała mieć nadzieję, że w miarę szybko uporają się z tą robotą i będzie w stanie wyjść na powierzchnię.
Raion dalej zachowuje się jak żywy pocisk balistyczny, a już myślałam, że trochę zmądrzał od ostatniego razu... - pomyślała zrezygnowana. Na szczęście starzej wyglądający od niego jegomość wydawał się być osobnikiem rozgarniętym i znacznie bardziej wzbudzającym zaufanie. Ruszyła w stronę obojga, nagle przypominając sobie, że kogoś zostawili z tyłu.
-Nie wiem do końca o co chodzi, ale ja też jestem w sprawie tego ogłoszenia i oni zdaje się także - odezwała się do chłopca trzymającego jakiś blok drewna w kratę. -I z doświadczenia wiem, że w takich sytuacjach najlepiej się trzymać w grupie. Jeśli nie chcesz, by coś Ci nagle upitoliło głowę, lepiej iść ze wszystkimi - to mówiąc, ruszyła dalej.
Jeszcze przed chwilą słyszane uderzenia nagle ustały, a rzeczonej osoby Yuugi nie było ani śladu. To śmierdzi na kilometr. Wiedziała, że znów dała się nabrać na nazbyt miłe uśmieszki reszty załogi ze świątyni Myouren.

Tenjin
- W sumie to skoro mamy pracować razem to powinniśmy się poznać. Nazywam się Sugawara no Michizane, ale większość zna mnie jako Tenjin...
Powiedziawszy to przez moment zastanawiając się badał wzrokiem budynek w poszukiwaniu okien, albo jakiegokolwiek innego drugiego przejścia. Po chwili jednak wziął głęboki oddech, wyciągnął rękę przed siebie i chwycił klamkę, naciskając na nią.
- Nie wiem co tutaj się dzieje, ale jakby coś to bądźcie przygotowani by się bronić. Jednak najprawdopodobniej mamy do czynienia z Oni a one potrafią być porywcze...

Raion
Trudne imię, ja się nazywam po prostu Raion. Powiedziałem z uśmiechem po czym dodałem do reszty grupy. Z tego co pamiętam to Yuugi jest bardzo towarzyska. Więc wyluzujcie się trochę. Nie idziemy do jamy bestii tylko do kogoś kto potrzebuje w czymś pomocy. Starłem się jak najbardziej rozluźnić atmosferę, w końcu co może złego się przytrafić gdy jesteś w piekle? Lubię pozytywne myślenie.

Przez dłuższą chwilę nadal starał się zrozumieć wydarzenia rozgrywające się na jego oczach. Osobnik wyglądający i zachowujący się niczym książe prowadzący lud na wojnę, jakiś arystokrata strofujący go i mnóstwo hałasu. Na szczęście wyglądało na to, iż dobrze trafił. Trochę otrzeźwiło go pytanie od dziewczyny, bo do tej pory nie wyglądało na to, że ktokolwiek zwraca na niego uwagę. Czy to normalne w podziemiach?

"Upitoliło głowę"? Ach, chodzi o dekapitację? Nic mi nie będzie, ale dziękuję za Panny troskę. Zaprawdę, dziwne panują tu zwyczaje. - Odparł pogodnie, ukrywając zaciekawienie rogami na głowie nieznajomej i idąc w kierunku reszty grupy skoro już wchodzą w ten sposób.

Cóż, gdzie moje maniery. Fryderyk Edward z dynastii Hanover, poltergeist. Do usług. - Ukłonił się słysząc przedstawianie się innych, po czym dodał. - Prawdę powiedziawszy nie znam owej niejakiej Yuugi. Przypadkiem trafiłem na ogłoszenie z prośbą o pomoc.  Zatem, czy mógłbym się spytać Państwa czego się po tej osobie spodziewać? Nie jestem pewien jakiej natury miałaby być to pomoc, tym bardziej że nie miałem jeszcze okazji na kontakt z oni... Ani na uprzednie zejście do podziemi.

Raion

Młodo wyglądający duch się odezwał. Postanowiłem odpowiedzieć na jego pytania. No cóż jeśli chodzi o Yuugi to nie widziałem jej od pewnego czasu ale o ile dobrze pamiętam lubi się bawić i jest pozytywnie nastawiona do życia. Ogólnie same pozytywy, i dobrze się z nią pije. Wszystkie oni potrafią być nie zbyt przyjemne w traktowaniu innych osób ale o tym nie wspomnę, ja w sumie zachowuję się podobnie. Jeżeli nie byłeś nigdy w piekle to dam tobie jedną radę Frederyku. Nie zbliżaj się do wschodniego pałacu ziemskich dusz, zwierzęta tam żyjące żywią się duchami więc radziłbym komuś takiemu jak ty uważać na siebie. Tu w mieście takie osobistości także można spotkać. Cóż niby chciałem go tylko postraszyć, bo to zabawne. Ale nie kłamałem ani przez moment, choć nie wiem czy poltergeisty także są jadalne tak samo jak inne rodzaje duchów.
Jak znajdziemy trochę czasu, nauczysz mnie grać w tę grę? - pokazałem palcem na szachownicę poltergeista. Ledwie pamiętam nazwę tej gry, ale chciałem spróbować w nią zagrać. Takie rzeczy zawsze mnie bawią.

Tenjin
Usłyszawszy słowa Raiona odwrócił się do grupy i spojrzał lekko na nich.
-Masz rację, Oni są pozytywnie nastawione do życia ale też nieprzewidywalne i lubią chwalić się swoją siłą oraz są bardzo honorowe. Wyglądasz Raionie na osobę dość wybuchową i nieostrożną, dlatego na Twoim miejscu nie wchodziłbym w dłuższe rozmowy z Oni.

Ż-żywią się duchami!? Czy to jest w ogóle możliwe? - Odparł zaskoczony do tego stopnia, że nie poprawił nawet imienia. Nie mógł uwierzyć w słowa Raiona.
Cóż... dziękuję za ostrzeżenie. Z pewnością nie zawitam w tamte strony. - Skomentował, kryjąc tak niecharakterystyczny dla niego szok i z powrotem przybrał spokojną postawę. - Alkoholu także unikam, ale ta oni wygląda na interesującą osobę. Natomiast jeśli chodzi o szachy, to moja specjalność, więc bardzo chętnie nauczę Pana grać. Doprawdy, nie znam lepszego treningu umysłu. - Dorzucił już w pełni zadowolony.

Raion

Haha, jesteś strasznie ostrożny Tenjin. W ten sposób nigdy nie będziesz się dobrze bawił. Zaśmiałem się po czym odwróciłem się znów do poltergeista i zapytałem go: To może zaczniemy grę do póki czekamy? Najwyżej przerwiemy w trakcie jeżeli Yuugi przyjdzie. Tylko gdzie by tu je postawić?
Chciałem coś porobić do póki nie przyjdzie Yuugi, skoro nie zeszła od razu musi być czymś zajęta.

Tenjin
-Ehhh, z kim ja się kłócę...
Mężczyzna pokiwał głową, jeszcze raz obszedł budynek naokoło po czym usiadł przy drzwiach i przeciągnął się. Założył przy tym nogę na nogę i ziewając przeciągle zwrócił się do towarzyszy.
-Jakby coś to mnie budźcie, zdrzemnę się a może w tym czasie pani Yuugi się pojawi... W sumie nie zdziwi mnie jeśli gdzieś zabalowała i akurat wypełza spod barowego stołka.

Uokawa
-Uokawa, miło mi poznać - odpowiedziała Fryderykowi. Nie czuła przyjemności rozmawiając z nim. Może dlatego, że był duchem albo dlatego, że zachowywał się tak dostojnie jakby pochodził z królewskiej rodziny czy coś... W zasadzie jego "z dynastii Hanover" by na to wskazywało. Wyglądał na jej rówieśnika, jednak nie czuła chęci zaznajamiania się z poltergeistem. Ciekawe, jakie jeszcze osobistości spotka w trakcie swoich wędrówek i misji.
Raion wskazał na jego kloc drewna w czarno-białą szachownicę i nazwał to grą... Zaraz, czytała kiedyś o tych niby szachach i chyba nawet zapamiętała kilka sposobów poruszania się pionów po planszy. Gra satori i ducha jakoś nie przekonywała jej do oglądania (nie wiedziała, czy Raion jest w stanie odczytać myśli zmarłego), więc zajęła się podziwianiem rzeczy, które mieli wokół siebie.

Tenjin

Drzwi wejściowe były zamknięte. Wiec postanowiłeś się oddalić od plebsu intelektualnego (chociaż zostawiać tego dzieciaka w towarzystwie trzyokiego kloca...) i rozejrzeć po posiadłości. Gdyby ktoś przejął się konserwacją tego przybytku, byłaby to do prawdy wspaniała posiadłość, tak była tylko duża i całkiem ładna.
W swej wędrówce, gdy akurat miałeś wracać do reszty (ktoś przemienił ogródek w pole do ćwiczeń, gdzie rolę worka treningowego pełniły metalowe, wbite w ziemię słupy), odwróciłeś się i... Wpadłeś na coś miękkiego puchatego, pachnącego bardzo dobrym sake z lekką domieszką śliwki. Tak, była to blond, uładzona na słowo honoru, grzywa. Ba. Jej właścicielka też się znajdowała tam gdzie znajdować miała.
Hoshiguuma Yuugi, odwróciła się do Ciebie, bowiem wpadłeś swoim nosem, mniej-więcej w jej potylicę. Przez prawe ramię miała przerzucony ręcznik. W lewym trzymała swoją cudowną czarę, w której radośnie chlupotało sake.
Pociągnęła nosem, patrząc na Ciebie jakby siedmiu zabiła, a ósmego miała na myśli i wdzięcznie zadała pytanie:
- Czego tu? - warknęła.

Reszta

W swojej radosnej dyskusji, przegapiliście fakt, że Michizane gdzieś wyparował. A potem dobiegła Was rozmowa zza domku...

Tenjin
Zszokowany i onieśmielony potęgą ale jednocześnie urokiem jakie biły z napotkanej zupełnie przypadkowo właścicielki posiadłości, Tenjin przez moment stał jak wryty w ziemię. Po chwili niezręcznej ciszy jednak spróbował rozpocząć rozmowę.
- N...n...nazywam się Sugawara no Michizane, i wraz z grupą innych osób przyszedłem w sprawie ogłoszenia w sprawie pracy...
Mężczyzna mówił cicho, często robiąc przerwę na oddech. Zaskoczenie i drażliwy, lecz przyjemny zapach jaki uderzył jego nozdrza zbiły go całkowicie z tropu.

Z grzeczności uśmiechnął się do kirinki by okazać, że zrozumiał, po czym zaczął objaśniać Raionowi.

Otóż każdy graczy wybiera jeden z kolorów figur, a potem ustawia je po swojej stronie szachownicy. Na najbliższym rzędzie, kolejno od lewej: wieżę... skoczka... gońca... króla... hetmana... i odwrotnie, gońca, skoczka i wieżę. Na polach drugiego rzędu ustawiamy pozostałe figury - piony.
Ruchy odbywają się na zmianę, a każda figura porusza się inaczej. Jeżeli na swojej drodze napotka wrogą figurę, eliminuje ją z dalszej gry. Każda porusza się w inny sposób - i tu zaczyna się cała strategia - wieże poruszają się tylko po liniach prostych i nie mogą wykonać ruchu na skos. Skoczek porusza się o dwa pola, a potem skręca i o kolejne jedno pole, atakując tylko pole docelowe. Gońce poruszają się wyłącznie po skosie, zaś hetman może wykonać ruch zarówno na skos jak i po linii prostej.
Pionki są bardziej interesujące. Mogą poruszać się wyłącznie do przodu. W pierwszym ruchu mogą przeskoczyć o dwa pola, lecz kolejne ruchy mogą wykonać tylko o jedno pole. Co więcej, bije on wyłącznie na skos, choć porusza się prosto. Król może poruszać się na dowolne pole, ale tylko o jeden krok. Może też wraz z wieżą ruszyć się o 3 pola w stronę siebie nawzajem, zamieniając się stronami, pod warunkiem że nie był ruszany do tej pory.
Celem gry jest postawienie wrogiego króla pod atakiem i zmuszenie go do ucieczki - szach. Jeżeli król nie ma dokąd uciekać, bijący deklaruje "mat", bierze króla do niewoli i staje się zwycięzcą. Gdy ta sama pozycja powtórzy się trzykrotnie albo nie ma figur by zadać mat, deklaruje się remis - pat.
To mniej więcej wszystko. Cała strategia opiera się po prostu na wymanewrowaniu przeciwnika, odgadnięciu jego strategii, pułapkach i daleko sięgających wariantach. Można by poświęcić całe życie na dyskusje o teorii szachów, ale lepiej zademonstruję Panu grę...

Hmm? Czyż Pan Tenjin... znaczy Michizane nie rozmawia właśnie z kimś? Może to Panna Yuugi? - zasugerował

Raion

Brzmi interesująco. Skomentowałem zasady szachów choć niewiele zrozumiałem z tego o czym poltergeist mówił. Faktycznie coś było słychać, nie ma więc czasu na grę. Może innym razem. Idę zobaczę co się tam dzieje. Powiedziałem i poszedłem. Usłyszałem nie zbyt przyjaźnie nastawiony głos Yuugi co nie było dobrym znakiem, lecz gdy tylko ją zobaczyłem powiedziałem (mając nadzieję, że trochę ochłonie): Czołem Yuugi, nie przeszkadzam? Moje trzecie oko spoglądało prosto na nią, wyczytanie jej myśli mogłoby mnie ostrzec gdyby coś było nie tak.

Uokawa
Jako że to, co ich otaczało, nie było tak bardzo intrygujące jak rozmowy na zewnątrz, postanowiła pójść tropem Tenjina. Znalazła go zaraz obok całkiem kształtnej i wydzielającej alkoholowy odór rogatej pani. Z tego, co powiedział do niej Raion, to była Yuugi, autorka ogłoszenia, na które wszyscy z nich postanowili odpowiedzieć. Wydawało jej się, że jest znacznie mniej groźna, niż na to wyglądała. No cóż, wypadałoby ją przywitać.
-No tak... Właściwie to... Tenjin ma rację, wszyscy przyszliśmy w sprawie ogłoszenia ze słupa reklamowego. Ja jestem Uokawa.

Nieco speszony że w najlepszym momencie musiał przerwać złożył szachownicę i poszedł w stronę reszty. Po tym co mówili ewidentne było, że znaleźli osobę którą szukali. Podszedł spokojnym i ostrożnym krokiem w miejsce, gdzie znajdowała się reszta.
Jego oczom ukazała się kobieta z rogiem na głowie i posturą bijąca większość znanych mu mężczyzn-wojowników, od brata poczynając... Ktoś taki potrzebuje pomocy?
Jako, iż nie wyglądała na zadowoloną, a Tenjin był w dobrym miejscu by poczuć jej gniew, zdecydował się jak zwykle poratować uprzejmością:
Panna Yuugi? Witam serdecznie, przychodzimy do pomocy w sprawie Panny ogłoszenia. To jest Pan Sugawara no Michizane, a ja nazywam się Fryderyk Edward Hanover, do uslug. - zauważywszy że Raiona już zna a Uokawa już się przedstawiła, przyklęknął, pochylając głowę. Uderzył go drażniący zapach alhokolu, lecz nie dał po sobie poznać dyskomfortu.

Tenjin

- No. Przynajmniej nie zatkało jak tego ostatniego - burknęła, chyba nawet z nutką uznania w głosie oni.
A potem do Waszej dwójki dołączyła reszta ferajny.

Wszyscy

Yuugi zmierzyła wzrokiem całą waszą czwórkę i w sumie na dłużej zawiesiła oko na kirin, oraz poltergeiście, a potem spojrzała na Raiona i sprzedała mu prztyczka w czoło (takiego dość mocno bolesnego - w końcu to oni):
- A ty, sobie nie pozwalaj mały - pociągnęła na uspokojenie tęgi łyk alkoholu, po czym zwróciła się do wszystkich. - Dobra. No to do rzeczy. Nie wiem co tu robią te dwa brzdące, ale jak już się przypałętały, to niech już będą.  To tak na początek... Ogarnijcie ogródek - Hoshiguuma wskazała kciukiem za siebie, na pole treningowe, które już odwiedził przypadkowo Tenjin.

Tenjin
- Ufff...
Tenjin odetchnął z ulgą, nowo napotkana osoba pomimo swojego wyglądu nie okazała się morderczą bestią. W momencie gdy Raion zarobił potężny pstryczek w czoło, Sugawara zakrył twarz.
- Ałć, musiało boleć...
Gdy Yuugi wyjaśniła im na czym będzie polegać ich pierwsze zadanie, Tenjin cicho parsknął śmiechem, starając się by Oni broń boże nie usłyszała tego. Jeszcze raz ogarnął wzrokiem cały ogród i pole treningowe. Powiedział do swoich towarzyszy głośno.
- No to chyba powinniśmy się zabrać do roboty, prawda drużyno?

Raion
- Ajććć - Powiedziałem po otrzymaniu nie aż tak lekkiego uderzenia w czoło przybierając jednocześnie bolącą minę - Jak zwykle miła dla wszystkich - Powiedziałem bez nawet cienia ironii. Takie zachowanie lubiłem u Yuugi najbardziej, spoufala się ona z ludźmi w dość niekonwencjonalny sposób. - Po to przybyłem by pomóc, więc natychmiast weźmiemy się do roboty, Tenjin - zmieniłem cel mojej wypowiedzi - Nie śmiej się, pora zacząć pracować.

Powiedziałem, że już zaczniemy tylko co dokładnie mamy zrobić? Starałem się wyczytać to z myśli Yuugi. (dzięki temu może mógłbym wiedzieć jak wyobraża sobie efekt końcowy)
Jedyne co najbardziej rzucało się w oczy to metalowe słupy wbite w ziemię, czy to z nimi mamy coś zrobić? Jeżeli tak, to łatwo nie będzie.

Brzdące?... - Burknął pod nosem. Chciał zaprotestować stwierdzeniem że ma przecież ponad 300 lat, ale uznał że i tak zostanie zignorowany. Agresywna, zarozumiała, gburowata pijaczka była dokładnie typem osoby, której nie znosił i nie chciał mieć z takową do czynienia. Jedyne co mu się w niej spodobało to stanowczość, nieco przypominająca tą ojca i wywołująca odruchowy respekt. Cóż, skoro powiedział że pomoże, to pomoże. W końcu nic go tam nie trzyma i będzie tam dokładnie tak długo, jak długo będzie chciał.
Czy przez "ogarnięcie" mamy rozumieć usunięcie tych metalowych słupów i czy mamy do dyspozycji jakieś narzędzia? - Spytał, westchnąwszy.

Uokawa
-Ja nie jestem brzdącem, wypraszam sobie! - tupnęła na oni nóżką, widocznie naburmuszona. To JĄ wybrali do wyprawy do Podziemia w Świątyni Myouren i to na pewno nie ONA jest brzdącem! To zadanie dla kogoś odpowiedzialnego i nawet jeśli ma szukać wyznawców poprzez zwykłe prace w ogrodzie, nie złamie to jej postawy (chociaż dumę to już lekko nadłamało)! Ha! A teraz pokażę tej całej Yuugi, z jakiej gliny jestem ulepiona i natychmiast zabiorę się do pracy!

Tenjin
- Kirin i Emmm... fantom? W sumie całkiem przydatne osoby w drużynie. Spodziewałem się trudniejszej misji co prawda ale może ma pani rację, najpierw trzeba sprawdzić na co nas stać. Także najpierw musimy sami poznać nasze słabe i silne strony
Podszedł do jednego z metalowych słupów i przejechał po nim ręką. Objął go po czym spróbował ruszyć go z ziemi, jednak świadomy tego że samemu mu się to nie uda zaprzestał marnowania sił.
- Chyba potrzebujemy łopat by najpierw je wykopać, tylko skąd je wziąć?

Wszyscy

- Żeby Cię ta moja miłość przypadkiem nie zabiła - burknęła pod adresem Raiona Yuugi.
Natomiast, gdy "młodsze youkai" się wkurzyły, Hoshiguuma poczochrała i jedno i drugie między uszami (względnie rogami) popisując się zaskakującą wręcz kontrolą własnej siły fizycznej.
- Dobra, nie pompujcie się tak, bo odlecicie. To za domem to tylko wstęp do prawdziwych robótek - o dziwo nie olała pytania Fryderyka. - Nie, no gdzie. Macie zostawić moje worki treningowe tam gdzie są. Posprzątajcie kawałki, które od nich odpadły i doprowadzić podwórko do takiego stanu, żeby nikt się na nim nie zabił. Grabie, miotły i łopaty znajdziecie w komórce - oni wskazała na niewielką, solidnie sfatygowaną od zewnątrz konstrukcję.

Tenjin

Byłeś najbliżej słupa, więc Yuugi nawet nie musiała zbytnio Tobie tłumaczyć do czego służą te przedmioty... Wyraźnie widziałeś odciski pięści, palców, stóp i nóg na każdym... Nie było natomiast śladów sfatygowania ciała samej trenującej...

Raion

Hmm Yuugi chyba nie jest w najlepszej formie skoro potrzebuje pomocy do sprzątania. Ale cóż, jak już obiecałem pomóc to źle by było gdybym tego nie zrobił. Zwykle nie zajmuję się sprzątaniem ale ciężka robota to to nie jest. Do siły Yuugi mi wiele brakuje, ale jestem wystarczająco twardy by wytrzymać jej cios lub dwa więc nie robiłem sobie nic z tego, że tak negatywnie jest do mnie nastawiona.

Poszedłem już bez mówienia czegokolwiek do komórki w celu wyjęcia z niej narzędzi niezbędnych do sprzątania. Podałem dla Uokawy miotłę, a resztę narzędzi położyłem obok. Moja przyjaciółko, zajmij się zamiataniem. My sprzątniemy resztę. - Powiedziałem na głos z uśmiechem na twarzy. Postanowiłem dla dawniej spotkanej przyjaciółki załatwić najlżejszą robotę kiedy reszta będzie grabić i kopać.

Założyłem rękawice i zacząłem zbierać na jedną kupę odłamki metali a na drugą kupę inne ciężkie rzeczy. Innymi słowy, zająłem się zbieraniem odpadków których się nie zagrabi. W razie potrzeby używałem łopaty jeżeli coś byłoby zbyt głęboko wbite w ziemię.
Metale były wrzucane na jedną kupę, ponieważ żelazo zawsze może się do czegoś przydać. I nie wiem, czy Yuugi chce się go pozbyć.

Tenjin
Mężczyzna widząc ślady na "workach treningowych" zbladł. Przez jego głowę przeleciała tylko myśl o tym co by się stało gdyby Yuugi najpierw ich zaatakowała a dopiero potem pytała o cel ich przybycia. Wiedział też że muszą uważać na słowa, źle sformułowane zdanie czy zwykłe nieporozumienie i może to się skończyć dla nich co najmniej boleśnie. Po chwili zadumy nad ich sytuacją pochwycił za grabię i zaczął pomagać Raionowi przy sprzątaniu. Zwrócił się przy tym do Fryderyka.
- Ty możesz załatwić jakąś ścierkę i obetrzeć wszystkie te słupy. Raczej nie ma na razie za wiele roboty, więc szybko się z tym uwiniemy.

Zaskoczony, nie odtrącał oni, która nagle pozwoliła sobie na więcej fizycznego kontaktu, niż on doświadczył w ostatnim stuleciu. Głównie dlatego, że przypomniała mu się siostra. Pozwolił sobie jedynie na ciche "cóż za maniery..." pod nosem.

Zwyczajne porządki? Kto by pomyślał... - Zdziwił się pospolitością prośby oni, po czym odkiwnął głową Tenjinowi i poszedł w stronę nieciekawie wyglądającej komórki, by znaleźć jakąś szmatkę. Tak naprawdę nigdy nie parał się takimi sprawami, więc w imię zabicia nudy mógł dla odmiany sobie na to pozwolić.

Uokawa
Obruszyła się jeszcze trochę, gdy Yuugi mierzwiła jej włosy. Cóż, oni nie jest taka zła, po prostu będzie potrzebować czasu, by do niej przywyknąć. Kirin miała tylko nadzieję, że poza zwykłymi porządkami trafi im się też jakaś inna praca.
Wyciągnęła rękę po miotłę, którą jej podawał Raion. Twoja przyjaciółka, powiadasz? Dziwne, że nie słuchałeś moich ostrzeżeń przy gorgonach, skoro masz mnie za przyjaciółkę - odpowiedziała mu w myślach z niechęcią. Jakoś przeżył, ale to nie usprawiedliwia jego nierozwagi. Nie lubi ludzi, którzy nie wyróżniają się niczym innym poza ciałem. Westchnęła i zabrała się do pracy.

Raion
Ależ wszyscy których poznam są moimi przyjaciółmi. Jeżeli nie jesteś moim wrogiem, to jesteś przyjacielem.- Powiedziałem telepatycznie dla Uokawy. Uśmiech na mojej twarzy nigdy nie znikał bez powodu. Jestem może głupi, ale głupie istoty łatwo się spoufalają z innymi. Poza tym taki już byłem, że nawet wrogów mogłem traktować jak przyjaciół... Tak długo jak nie zagrażają mojemu domowi.

Wszyscy

Sprzątając, każde z Was mogło dokładnie przyjrzeć się ogródkowi treningowemu Yuugi. Potencjał destrukcyjny jaki posiadała, tylko ze względu na swoją monstrualną siłę, nawet nie budził szacunku, tylko po prostu strach i podziw - szczególnie u Fryderka i Uokawy - nie urwała im głów tym głaskaniem.
Z robotą uwinęliście się szybko. Yuugi nie było w zasięgu wzroku. Pytanie co dalej...

Uokawa
Przetarła wierzchem dłoni lekko spocone czoło. Wyglądało na to, że robota na powierzchni treningowej Yuugi jest zakończona, jednakże po samej oni nie było śladu.
-Jestem za tym, by na Yuugi poczekać. Nie chciałabym jej spotkać nerwowej przy zwiedzaniu miejsc, w których nie jesteśmy ile widziani na tej posesji - powiedziała do wszystkich. Sama myśl o dostaniu się w jej silne ręce przyprawiała ją o dreszcze, zwłaszcza jeśli właścicielka będzie skłonna ukręcić im głowy.

Raion

Nawet nie wiem jak można było wpaść na pomysł zwiedzania. Po pracy trzeba odpocząć.
Ale... Jeżeli mamy dbać o wizerunek pracowników powinniśmy choćby udawać, że nadal coś robimy. Ale wątpię by Yuugi to obchodziło.
Mamy więc dwie opcje, odpocząć trochę i coś porobić w trakcie czekania na Yuugi... Lub można iść ją zawiadomić o skończonej pracy.
Aczkolwiek wydaje mi się, że Yuugi jest teraz jak nasz kierownik. Kiedy powie, że mamy coś robić to mamy to coś zrobić. Lecz jedynym co chciała byśmy robili to sprzątnięcie. Nawet nie wiemy, czy w ogóle potrzebuje ona pomocy w czymś jeszcze. Więc możemy na nią śmiało zaczekać.

Panie Hanover, co pan powie na rozpoczęcie partii szachów do czasu aż Yuugi nie wróci? Mógłbyś rozłożyć szachownicę póki mamy trochę czasu dla siebie? - Powiedziałem z uśmiechem wyrażając także trochę szacunku. Chciałem zawyżyć w ten sposób trochę jego dobre samopoczucie, bo jest traktowany przez innych jak dziecko i widocznie mu to trochę przeszkadza.

Tenjin

Po skończonej pracy spróbował się przeciągnąć, nastawiając swoje zleżałe kości. Zaschło mu w ustach od tej roboty, do tego fakt że podziemne miasto znajduje się bliżej piekła nie pomagał. Nie zauważywszy nigdzie pozostawionej butelki, ani innego źródła wody podszedł znowu do wejścia do domu, i spróbował wejść.

Po udanym wejściu do środka ściągnął z nóg swoje klapki, które pozostawił przy drzwiach i ostrożnie rozglądając się poszukiwał dzbanka z herbatą, wiadra wody albo czegokolwiek.

Och... ależ oczywiście. - Odparł Raionowi z niewielkim uśmiechem, wskazującym na poprawę humoru. Sama praca nie była zła, przynajmniej gdy przestał wspinać się na słupy swoim wątłym fizycznym ciałem i po prostu przelewitował po nich ze ścierką... Z gracją usiadł po turecku, położył szachownicę koło siebie i rozłożył figury po obu stronach.

Preferuje Pan czarne, czy też może białe? - Spytał

Raion

Zagram czarnymi. Możesz zaczynać. Tylko nie traktuj mnie ulgowo, ponieważ mam zamiar wygrać. - Odpowiedziałem gdy tylko dowiedziałem się z myśli mego przeciwnika w szachach, że zaczynają one drugie. Dzięki temu, że zaczynam jako drugi będę mógł od początku kontrować ruchy Frederyka nawet ledwie znając zasady gry. Czytanie w myślach w takiej sytuacji daje mi pewne zwycięstwo, jestem ciekaw jego miny po przegranej grze z nowicjuszem. W końcu gdy on będzie starał się przewidzieć moje ruchy wystarczy, że zrobię coś czego się nie spodziewa. A ponad to każdy zna słabe strony swojej taktyki w takiej grze, gdy on będzie myślał o tym co zrobić samo do głowy przychodzi to czego się obawia... Strach przed ruchami które mogę wykonać... Takie jest naturalne zachowanie graczy, każde satori które zagrało kiedyś w grę planszową wie jak to się kończy.

Usiadłem i rozpoczęliśmy grę, z góry wygraną przeze mnie grę.

O-odważne podejście. Cóż, w razie potrzeby służę ponownym wyjaśnieniem zasad. - Powiedział, po czym wykonał ruch piątym pionkiem od lewej o dwa pola do przodu - e4. Miał nadzieję że szybka partia zdąży się zakończyć zanim oni przydzieli im więcej zadań.

Raion

Pierwszy ruch wykonany. Powoli w głowie przeciwnika powinna pojawiać się taktyka. Moje trzecie oko przyglądało mu się uważnie.

Wyglądało na to, że mój przeciwnik chce wygrać bardzo szybko. Może w dwóch lub czterech ruchach. Gdybym źle się teraz ustawił mógłby pokonać mnie ruszając damą lub gońcem i on dobrze o tym wie.
Ruszyłem więc zwykłym pionkiem na E5 w celu skontrowania tego ruchu. Przedłużenie zbyt mocno gry może się skończyć powrotem Yuugi, więc w sumie trochę się pośpieszę i postaram się także nauczyć może czegoś z tej rozgrywki.

Solidne zagranie. Nie miał jeszcze w głowie planu zapasowego na całą partię na wypadek gdyby satori wyłamał się z planowanego przez niego schematu, ale już wiedział jak zagrać dalej. Ruszył skoczkiem na f3 i z zaciekawieniem starał się rozczytać tok myśli oponenta w następnym ruchu.

Raion

Chyba się przeliczysz przyjacielu chcąc wyczytać moje myśli - pomyślałem, chciałbym to powiedzieć lecz wtedy mogłoby być trudniej.
Ruch koniem wyglądał na ciekawy. Choć z tego co teraz widzę nie ma Frederyk taktyki odpowiedniej do zabicia koniem króla. Koń nadaje się najwyżej do zabijania pionków i zastawiania pułapek, ale samemu ciężko nim coś zablokować. Niemniej jednak spróbuję wykonać to samo co Frederyk, on widać wie co robi.
Skopiowałem ruch ruszając koniopodobnym "skoczkiem" na C6

Hmm... czy on stara się mnie kopiować? To chyba dobrze, w końcu się potknie i odsłoni. Aczkolwiek sam fakt że nie odsłonił gardy w głupi sposób jest godny podziwu jak na pierwszą grę szachów w życiu... - rozmyślał, po czym przyszła mu do głowy myśl, aby sprawdzić jak zareaguje na nadchodzący szach. Bez zastanowienia posłał gońca na c4, akurat tam, gdzie nie dosięgnie go ręka skoczka. Uśmiechnął się niewinnie.

Raion

Ciekawe jak długo będzie się tak uśmiechał - uśmiechnąłem się sadystycznie (choć przy mojej popalonej kwasem twarzy każdy uśmiech prawdopodobnie wyglądał sadystycznie)

Może i nie dosięgnę jego skoczka. Ale pomiędzy skoczkiem i pionem powstało dla mnie bezpieczne miejsce. Którego teoretycznie nie można rozbroić bez poświęcenia figury. Ponieważ pionek także może zabić. Myślę, że mój plan lekko zaczyna się formować. Choć mój plan jest tylko w 20% w mojej głowie, w 80% jest w głowie Frederyka.

Ruszam dalej, koniem na D4.

Sprytnie... mógłbym w sumie poświęcić skoczka za skoczka, ale trochę szkoda stracić jego wsparcie dla gońca. No i przecież w tej turze nie ma się czego obawiać z jego strony, w końcu czarny skoczek napotka ścianę pionków lub nawet złość samego monarchy. Skąd zatem to przeczucie, że to ja jestem w defensywie? - Zdecydował się odważnie posunąć skoczkiem do przodu na e5 i zbić piona tak podstępnie na niego czychającego.

Raion

Mam cię - Odezwałem się aby przerwać ciszę, i ruszyłem "Hetmanem". Choć ta figura bardziej przypomina mi "królową" to przecież królowa jest najwspanialszą osobą w państwie a nie hetman. Nawet król często musi ustąpić królowej. Ale to nie ważne, wykonałem swój ruch.

Hetman ruszył na pole G5, ofensywa się rozpoczęła. Wir walki na płaskim polu.
Teraz mój przeciwnik powinien zacząć powoli więcej myśleć o tej grze... Co się przełoży na to, że więcej rzeczy się dowiem o szachach i różnych taktykach.
Właśnie po to się także odezwałem, aby poczuł się zagrożony. Strach zawsze wyzwala wiele ciekawych myśli, choć strach to może nie najlepsze słowo na tę sytuację, choć lepszego nie jestem w stanie wybrać.

Hmmm? - Na twarzy chłopaka malowało się zdziwienie i nawet radość, że jego przeciwnik jest tak pewny siebie. Te jednak zaczęły zanikać, gdy ruch, który wydawał się szarżą w przepaść okazał się być idealnie wymierzony. Z tej pozycji ani skoczek ani żaden z gońców nie miały możliwości zagrozić hetmanowi. Nie dość że przeszedł do pełnej ofensywy, to jeszcze zrobił to tak zręcznie, że teraz to Fryderyk jest o ruch do tyłu! Zaskoczony, zaczął planować kolejny ruch... cóż, jego przeciwnik jest pewien swojej dominacji, ale dopóki wieże i piony trzymają straż, dopóty hetman nie zbliży się do króla.
Zdecydował się zatem na dość ryzykowne dwa w jednym - skoczek na f7. Nie tylko otwiera gońcowi drogę do szachu, ale zmusza hetmana do ruchu. Cóż, skoro oponent chce ugryźć więcej niż może przełknąć, to czemu by nie zrobić tego samego, ale z lepszym skutkiem.

Raion

Może i ten ruch otworzył gońcowi drogę do szachu, ale by wykonać ten szach potrzeba zbyt wielu tur. Sam koń nie da radę zaszachować króla i Frederyk bardzo dobrze o tym wie. Tak więc zamiast grać defensywnie, muszę zmusić frederyka do defensywy. Dzięki zmuszeniu go do defensywy nie będzie miał czasu na wykonanie ofensywy. W ten sposób mogę wygrać.

Ma królowa atakuje dalej, Hetman na G2

Cóż za zuchwałość ze strony wrogiego hetmana. Raion nasyła jego, czy jak kto woli ją - najpotężniejszą figurę na szach, i do tego udaje mu się uniknąć niebezpieczeństwa... hm? - Cień irytacji nagle ustąpił zdumieniu i lekkiemu wręcz przerażeniu, gdy duch przypomniał sobie jak swobodny jest teraz goniec oponenta i jednocześnie jak blisko czyha skoczek, którego już wcześniej spisał na straty. Przetarł oczy uświadamiając sobie że kolejna tura prawdopodobnie wystawi go na szach, i że wliczając gońca na głowę monarchy czyhają trzy różne figury! Cóż, jedyne logiczne rozwiązanie to zacieśnić obronę wokół króla. Goniec jest szybki, ale nawet on nie zaszachuje go w następnej turze. Teraz naprawdę jest w defensywie i trzeba to szybko odwrócić.

Wieża na f1 - wykonał wreszcie ruch jedną z nich.

Raion

Nieźle mi idzie jak na pierwszy raz? Moja królowa chyba nieźle się spisuje. - Zapytałem choć znałem odpowiedź. I znałbym ją nawet bez czytania w myślach. Jest jeden powód dla którego satori  nie grają zwykle z innymi osobami w gry na myślenie... Nie jesteśmy w stanie przegrać.

Słyszałem dobrze, że skupił się Frederyk na ochronie strony którą zaatakowałem, tak więc pora zmienić kierunek ataku na drugą stronę.

Przesuwając hetmana na E4 powiedziałem z uśmiechem - Szach...

Odruchowo zacisnął lekko zęby charakterystycznie dla swojego widocznego wieku - ile to już czasu minęło odkąd ktoś postawił go w tak krytycznej sytuacji? A więc wróg przebił się przez jego obronę jakby nigdy nic, a on ma tak przypłacać swoje ryzyko? Niesamowite... - skomentował pod nosem z szeroko otwartymi oczyma i kroplą potu na czole. Pozostały mu dokładnie dwa warianty ruchu - z tej pozycji króla wybroni jedynie goniec lub hetman. Jakkolwiek nie chciał wycofywać tego pierwszego, teraz to nie miało już znaczenia. I tak straci jednego i drugiego - zdecydował się więc na posłanie gońca na zagładę jako pierwszego. Może oponent się pomyli?... Chociaż miał przeczucie że oba warianty mogą być fatalne w skutkach... no ale przecież ma materiał i pozycję by się wybronić.

Goniec na e2.

Raion

Frederyk już zaczyna mieć problem. Myśli w jego głowie układają bardzo dużo strategii lecz z tego co widzę jest w krytycznej sytuacji i nie może wiele wymyślić.
Teraz jednak ja sam potrzebuję dłuższej chwili na zastanowienie się samemu. Nie mam czym się przebić przez taką obronę, do zniszczenia czegoś takiego potrzebowałbym siły Yuugi. Hehe. - zaśmiałem się w myślach - ale jakby tu ją ominąć...
Właśnie ominąć, przecież ten koń może omijać. Czyżby jednak dało się zaszachować przeciwnika koniem? Cały czas myślałem, że to niemożliwe. Ale spróbuję...

Ruszyłem koniem na F3 mówiąc ponownie - Szach - po bardzo krótkiej chwili siedzenia w głowie Frederyka jednak śmiało dodałem - I mat.

Czy to właśnie pomyłka na którą czekam?... - ale skoro oponent deklaruje mat...! - Uderzyło go olśnienie i zamarł. Spodziewał się uderzenia na które będzie mógł odpowiedzieć, a tu oponent wstrzymał atak... i ostatecznie obrócił jego sztywną pozycję przeciw niemu samemu! Jedyny możliwy ruch na mierzącego w niego skoczka odsłoni go na cios w serce hetmana, a jego własny hetman zamiast zasłonić go własną piersią odciął mu jedyną drogę ucieczki!...

Niewiarygodne... W rzeczy samej, poniosłem porażkę. Zaryzykowałem i za każdym razem zostałem odczytany bezbłędnie, powalony ciężarem własnej strategii... Zaprawdę, chylę czoła. - Zaczął robić co mógł, by honorem ukryć lekką irytację porażki, której nie miał okazji czuć od lat, tym bardziej biorąc pod uwagę fakt, że to on miał być nauczycielem, a jednak dostał lekcję pokory! Jednak gorycz przytłumiało zdziwienie i świadomość, że jego przeciwnik nie jest kimś o umiejętnościach nowicjusza... czy nawet przeciętnego gracza. Wyciągnął dłoń do uścisku dłoni satori z odczuciem szacunku wobec tak nieprzeciętnego oponenta.

Raion

Tehe - zacząłem mówić - Nie kłaniaj się tak przede mną. Oszukiwałem. - Powiedziałem spokojnie po czym kontynuowałem - Właściwie to od samego początku nie mogłeś wygrać, ale dzięki partii z kimś tak dobrym jak ty bardzo dużo rzeczy się dowiedziałem o szachach. Wiele taktyk przemyślałeś w tej grze. Aż nie mogę się doczekać aż zagram kiedyś z Satori. - Skończyłem mówić choć to ostatnie stwierdzenie było raczej do siebie. Satori jest jedyną osobą z którą mogę grać w coś "na równi" choć ona przewyższa mnie inteligencją.
Frederyk powinien po mojej wypowiedzi domyśleć się, że czytam w myślach. W końcu wspomniałem o jego własnych myślach. A tak poza tym, nie ma chyba innego sposobu na oszukiwanie w szachach.

Stanął jak wryty usłyszawszy wyznanie przeciwnika. Oszukiwał? Ale przecież to niemożliwe, no chyba że czytał mu w myślach... Ale skąd ma wiedzieć że to jest niemożliwe! W końcu nigdy nie spytał jakim gatunkiem youkai jest.
Ach... tak... Rozumiem... - odparł tylko przeciwnikowi skonsternowany, nie mając pojęcia jak się ustosunkować. Po chwili tylko nadmienił cicho, jakby w monologu do siebie:
Cóż... i tak mogłem to lepiej rozegrać. Gdybym nie podejmował ryzyka, to w końcu musiałoby dojść do remisu... - Odruchowo posunął się do skromności, aczkolwiek gdzieś z tyłu jego głowy rodził się cień ulgi, że osobnik o ogólnym usposobieniu żołnierza szarżującego na wojnie nie wymanewrował go niczym dziecko w jego najukochańszej grze bez powodu. Był też trochę ciekaw kim jest Satori.

Raion

Gdybyś nie podejmował ryzyka nadal wiedziałbym jak mogę ja zaryzykować aby wyszło tobie na minus. Gdybyś starał się nie myśleć i po prostu byś atakował, nadal twój podświadomy zmysł taktyczny by zostawał dając mi drobne podpowiedzi. Albo gdybyś jak to niektórzy śmiesznie próbują robić "myśleć w prawo atakować z lewej" to także bym to słyszał. - Powiedziałem wystarczająco wyraźnie, by każdy kto chciał mógł mnie usłyszeć. Gdy już wykorzystałem swoje zdolności do czegoś, nie ma powodu bym ukrywał to, że czytam w myślach. Nigdy zresztą ich nie ukrywałem i zbyt często ukrywać nie będę. Nie ukrywam tej zdolności, z ukrytego powodu.

Na końcu telepatycznie dodałem tylko do głowy Frederyka - A jeżeli chodzi o twoją ciekawość kim jest Satori... Te słowa mi się trochę wymsknęły wcześniej ale powiem jedno. Satori jest niezwykle miłą i mądrą osobą która żyje w Chireiden. To tyle. - Miałem ochotę także pokazać swoją zdolność telepatii, więc pokazałem. 

Grupka na zewnątrz

Raion i Fryderyk skończyli swoją partię, która była równie szybka co emocjonująca (dla niektórych).

Tenjin

Wszedłeś do środka i znów prawie wpadłeś na Yuugi. O dziwo nie była specjalnie zła.
Przyjaźnie (jeśli cokolwiek mocno) klepnęła Cię po grzbiecie i powiedziała:
- No, zaczynasz mi się podobać. Żeby wejść do domu oni bez pytania trzeba mieć jaja - widać, że humor miała zacznie lepszy, niż na początku, czyżby zbawienny wpływ alkoholu? - Jak skończycie sprzątać, to zbierz bandę i idźcie do głównego pokoju. To prosto jak w mordę strzelił za tymi drzwiami - wskazała dwuskrzydłowe przejście dalej. - Zaraz tam będę - ominęła Cię zgrabnym półobrotem i zniknęła za innymi drzwiami, gdzieś z boku korytarza.

Tenjin
- Rozumiem, proszę pani.
Czując klepnięcie w plecy z trudem utrzymał się na nogach. Widząc jednak że oni jest raczej przyjazna uśmiechnął się i obrócił na pięcie, zwróciwszy się z powrotem w stronę wyjścia. Zaczął iść w jego stronę, przy okazji nadal poszukując czegoś do picia. Gdy był już na zewnątrz podszedł do grupy i zwrócił się do swoich towarzyszy.
- Pani Yuugi kazała nam się zebrać w głównym pokoju, więc skoro skończyliśmy pracę to chodźcie...

Uokawa
Ziewła przeciągle, oglądając partię szachów Raiona i Fryderyka. Nie ma przyjemności w oglądaniu z góry ustawionej gry.
Tenjin przyszedł ogłosić dobrą nowinę, więc podbiegła do niego ochoczo z nadzieją na lepsze zajęcie na zapchanie nudy.
-Coś często sam wpadasz na Yuugi, czy to nie przypadek? - powiedziała do niego z małym szachrajskim uśmieszkiem.

Raion

Widzę poprawił się jej humor. No to ruszamy. - Powiedziałem krótko i zacząłem iść do wskazanego pokoju.

Tenjin
- No cóż... najwidoczniej takie moje przeznaczenie jest.
Odezwał się do Uokawy wzruszając ramionami. W sumie nic dziwnego chyba nie było w tym że rozglądając się po posesji Yuugi można ją spotkać, a nawet się z nią zderzyć. Sugawara jeszcze rzucił wzrokiem na Fryderyka. Podszedł do niego i wyciągnął rękę by pomóc mu wstać.
-Wstawaj, mamy kolejną robotę do wykonania. Przydasz się pewnie...

Nadal zamyślony nad tą Satori oraz właśnie rozegraną grą, na słowa Tenjina podniósł się z siedzącej pozycji, przyjmując z grzeczności pomoc mężczyzny. - Ależ dziękuję bardzo. Cóż to za zadanie?

Tenjin
- Emmm... właściwie to nie wiem, ale jak pójdziemy to się pewnie dowiemy.
Powiedział, wzruszając przy tym ramionami po czym skierował swoje kroki w stronę drzwi. Wszedł do środka a potem zaczął iść do pokoju w którym wszyscy mieli się dowiedzieć o następnym zadaniu. Rozmyślał przy tym o Yuugi, i o jej przyjaznym usposobieniu które kontrastowało z wyglądem brutalnej olbrzymki.
- Czyli Oni nie są takie przerażające jak je opisują w mitach...

Wszyscy

Jakie by nie było przeznaczenie Tenjina, poprowadził Was bezbłędnie do pomieszczenia jakie wskazała mu Wasza gospodyni. Salon był dużym i względnie nieźle utrzymanym pomieszczeniem, aczkolwiek tu też przydałaby się mała renowacja. Tu i ówdzie drewno się wypaczyło, tatami ewidentnie miało swoje lata, a stoliczki które stały wzdłuż dwóch najdłuższych ścian pokoju, też można by było wymienić. Na 4 z nich stało sake i jakieś pociachane mięsko w ramach poczęstunku. Yuugi zajmowała centralny punkt, na przeciwko wejścia.
- No, czym chata bogata - powiedziała, gdy Was tylko zobaczyła. - Zjedzcie coś, łyknijcie na orzeźwienie i wtedy omówimy robótkę - podkreślając wagę swych słów, oni solidnie się orzeźwiła zawartością artefaktu z którym się nie rozstawała.

Tenjin
- Dziękujemy za takie ugoszczenie nas, pani Yuugi!
Pokłoniłem się nisko gospodyni po czym spojrzałem na swoich towarzyszy. W sumie jeżeli następna misja będzie czymś trudniejszym to przyda się coś zjeść i wypocząć. Gdy wszyscy już siadali sam przysiadłem przy stole, nałożyłem sobie solidną porcję i nalałem sake każdemu do kieliszka.
-Dobra, to na czym właściwie będzie polegać nasze następne zadanie?

Raion

Gościna znakomita, tak jak się spodziewałem. - Powiedziałem szczęśliwy z powodu sake które w tym momencie zaczął już polewać wszystkim Tenjin. Sam złapałem za trochę mięska by sobie coś przekąsić. Nie wiedziałem jakiego typu to jest mięso ale to nie ważne, każde mięso jest dobre. Byłem ciekaw za co ta uczta. Jesteśmy pracownikami więc jedzenie i picie tego może być potraktowane jak zapłata za naszą pracę, ale w sumie... taka zapłata by mi odpowiadała. W końcu u siebie w domu mam chyba wszystko czego mi do życia potrzeba.

Wyczułem z myśli Frederyka, że nie specjalnie przepada za alkoholem. Lecz gdy do jego kieliszka sake było już nalane (przez Tenjina), powiedziałem telepatycznie do Frederyka: Radziłbym wypić ten kieliszek do cna, w innym wypadku nie okażesz dla Yuugi szacunku nie chcąc się z nią napić.
Po czym podniosłem kieliszek i wzniosłem toast - Za zdrowie! - i oczywiście wypiłem zawartość kieliszka... Chwytając po chwili za butelkę w celu nalania sobie drugiego...

Ależ dziękuję. Smacznego wszystkim... - Odpowiedział lekko niepewnie spojrzawszy na trunki postawione koło poczęstunku. Zastanawiał się, czy w ogóle powinien zasiąść do stołu. W końcu dla niego jedzenie nie było konieczne do życia, mógł więc tylko spożyć to, co przygotowała oni dla samej przyjemności jedzenia... A ta byłaby umiarkowana przy wyłącznie jednym typie mięsa z alkoholem do popicia, ale cóż - wpojona etykieta zabraniała mu odmówić...
Sięgnął do kieszeni po bawełnianą chustę, którą jak savoir vivre nakazuje rozłożył na kolanach w zastępstwie serwetki, po czym nałożył sobie na talerz kawałek mięsa wystarczająco duży, by w razie pytań o niechęć do jedzenia móc usprawiedliwić się dziecięcym organizmem. Miał nadzieję, że będzie mógł na tym poprzestać, gdy nagle zauważył, jak Tenjin nalewa mu sake. Ledwie powstrzymał się od zaprotestowania, słysząc w myślach poradę Raiona. Cóż teraz biedny ma począć?...

Widząc jak satori podnosi kieliszek, przemógł się i wziął jednego szybkiego łyka by mieć to już za sobą, jak najszybszego i bez zwracania uwagi na to, by wypić do ostatniej kropli. Sekundę później poczuł jak znienawidzona substancja przepływa przez jego gardło, siejąc po sobie pożogę niczym lawa. Z bólu lekko odkaszlnął i przymrużył oczy, z których pociekło mu kilka łez. Wreszcie trunek spłynął do żołądka, skąd zaczął promieniować żarem na okoliczne organy. Czuł jak jego skóra z każdą chwilą czerwienieje, zaś wzrok zachodził mu mgłą.
Chociaż znacznie woli bycie cielesnym niż czuciową pustkę, to w tej chwili o niczym innym nie marzył, jak o tym by przejść w duchową formę, ale na szczęście objawy zaczęły ustępować... bardzo powoli. Zaczął dość szybko kroić i konsumować mięso podane przez oni, które ze względu na gaszenie ognia w nim gorejącego nagle stało się najprzedniejszą delicją...
Po skończeniu spożycia i dokładnym przełknięciu wszystkiego, zebrał się w sobie i próbując zachować twarz, spytał: - Przepraszam. Jakiej natury będzie kolejne czekające nas zadanie?

Uokawa
Nie wiadomo z jakiego powodu lubiła wiekowe pomieszczenia takie, do jakiego właśnie teraz weszli. Tatami aż przyjemnie chrzęściło pod nogami. Mięsko na stołkach też wyglądało na całkiem smacznie przyrządzone. Nurtował ją tylko alkohol. Nieczęsto (albo nawet w ogóle) nie widziała, żeby pani Byakuren spożywała sake. Nie wiedziała, jaki ma ono wpływ na organizm i czym może się skończyć jego nadużycie. Zasiadła na swoim miejscu i postanowiła zacząć posiłek od wypróbowania trunku z czystej ciekawości. Nalała trochę do naczynka i szybkim haustem opróżniła zawartość. Skrzywiła się, gdy tylko sake przemyło jej jamę ustną. Dziwny to był napój, zastanawiała się, co jest w nim takiego, że oni piją to hektolitrami, ale o tym przekona się zapewne za chwilę. Połknęła pierwszy łyk (cóż, nawracanie osób z podziemia na buddyzm wymaga tego, by stosować podziemną etykietę...) i zabrała się do jedzenia mięsa, stosując sake jako popitkę z braku innego napoju. Z jakiegoś powodu zrobiło jej się niesamowicie ciepło i kręciło się w jej małej rogatej główce. Wolała nie wstawać, bo mogłoby to grozić w miarę szybkim i niezbyt przyjemnym ponownym kontaktem z podłogą. Patrzała na Yuugi tępym wzrokiem... A tak, kazała nam wykonać jakieś prace w ogródku, ciekawe, co będzie następne...